"Aldanma ki şair sözü elbette yalandır." mısraını, Protagoras sofizmi ile "Bir şair sözü olduğuna göre bu da yalandır, öyleyse şair sözü doğrudur." diye cerhedersek bunun en güzel örneği herhalde Mehmed Âkif olur. "İnan ki her ne demişsem, görüp de söylemişim." ve "Sözüm odun gibi olsun, hakikat olsun tek."
mısralarının sahibi, Tanpınar'ın söylediği kadarının çok üzerinde, tamamıyla şiirlerinin içindedir. Yani Safahat'taki "ben'i Âkif'le birleştirmemiz belki her şairden daha fazla haklı görünüyor.
Pek az şair Mehmed Âkif kadar içinde yaşadığı toplumun parçası haline gelmiş ve onunla haşir-neşir olabilmiştir. O, adetâ bir toplum mistiği gibidir. Cami kürsüsünden kahvehane ve meyhane peykelerine kadar toplumun her tabakasına sokulan Âkif bu tarafiyla belki de edebiyatımızın tek şairidir. Necip Fazıl'ın "Haykırsam kollarımı makas gibi açarak / Durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak." mısraları Necip Fazıl'dan çok Âkif'e yakışırdı. Bununla beraber satır/mısra aralarına bakan dikkatli bir göz onun iç dünyasında hiç de kalabalıklarla beraber olmadığını fark edecektir.
Sayfa 7 - Dergah, 2017
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.