··
832 görüntüleme
Son paragraftaki düşünceyi ilk fark ettiğimde baya bir çarpmıştı beni, yıllar önce. Uzun yıllar etraftaki her şeyin insanlar için olduğu fikriyle büyütüldüm ve dünyanın gerçekten de insanların etrafında döndüğünü düşünüyordum. Ama bizden çok daha büyük ve güçlü canlıların nesli tükendi, bizimkinin tükenmeyeceğinin de bir garantisi yok. Hasbelkader zeka sahibi olmamız yenilmez olduğumuz anlamına gelmiyor maalesef. Yenilemeyecek tek şey doğanın kendisi gibi görünüyor.
Kesinlikle. Kıyameti hep Dünya'nın sonu olarak tasvir ederiz. Çünkü biz yoksak Dünya da yoktur. Oysaki hiç ilgisi yok. Zaten bu düşünce bile insanlğın ne kadar yıkıcı bir zekaya sahip olduğunu ortaya çıkarıyor... Dünya'nın bizden sonra da var olacağını kabul etmek etmek hem yaralayıcı hem de üzücü. Fakat gerçek bu.
"şu dünyayı tanrı yarattıysa, onun yerinde olmak istemem doğrusu. çünkü, dünyanın sefaleti yüreğimi parçalar.yaratıcı bir ruh düşünülürse, yarattığı şeyi göstererek ona şöyle bağırmak hakkımızdır: bunca mutsuzluğu ve bu üzüntüyü ortaya çıkarmak uğruna, hiçliğin sessizliğini ve kıpırdamazlığını bozmaya nasıl kalkıştın?" Sonunda hiçliğin mutlu sessizliği emaneti olan bu varoluşa tekrar egemen olacaksa sonu da kendi bildiği şekilde yapması çok doğal değil mi? ^^
Tabii ki öyle. "Hiçliğin mutlu sessizliği" Yan yana duran ne güzel üç kelime, değil mi? :) Seni görmek çok güzel. Kaybolup gitmelerine alıştık gerçi :)
1 sonraki yanıtı göster
İnsanlığın sonu = dünyanın sonu belki de sadece bu kadar düşünebilen insanlar olduğumuz için çevreye hayvanlara herşeye bu kadar zarar verebilme lüksünü kendimizde görüyoruzdur sanki bu dünyada sadece insanlar yaşıyormuşcasına hoyrat davranmamızın sebebi budur
Kendimizi o kadar büyük ve vazgeçilmez görüyoruz ki, sizin de belirttiğiniz gibi düşüncelerin içerisine giriyoruz. Oysaki evrendeki canlı türlerinden sadece biriyiz. Vazgeçilmez değiliz...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.