Her zaman olduğu gibi bu defa da kitabı okurken kendim için bir takım dersler almaya ve insan tahlillerinin kafamda yer etmesi için büyük özen göstererek sayfaları çevirdim. Kitabı okurken bolca Macide ve Ömer'in iç dünyasına tanıklık etmek beni haliyle tatmin etti. Ömer'e başından sonuna kadar kızdım ve bir yandan da acıdım. Öte yandan Macide'de kendimi buldum, bazen de ona kızdım. Ömer, anlam arayışlarıyla günlerini geçirirken bir şeylere takılı kalmaya çok müsait oluşuyla hata yapması ve içindeki şeytan diye adlandırdığı bu iradesizliğe yenik düşmesi hep çok muhtemeldi. Yanıbaşındaki Macide'yi ve isteklerini bu sebeble fark edemiyor olması yalnızca macide için zormuş gibi gözüküyordu. Macide her şeyi bir anda göz ardı ederek hislerine takılıp giderken bazı şeyleri düşünmemesi veyahut düşünmeyi reddetmesi, görmezden gelmesi aslında pek de iyi sayılmayan sonun habercisi değil miydi zaten? Macide masum, naif... Yine de güçlü duran ve içinde daima yeniden başlama cesareti bulan bu genç kadın yanıbaşında duran ama kendini hiç fark etmeyen bu adam için çabalarken, ona yetmeye çalışırken bir yandan da ben kendime de yeterim diyordu. Macide'nin bir bakışından ne halde olduğunu anladığı bu çok sevdiği adamın ihmali elbet çok zorken bir de üstüne sabırla ve şefkatle yaklaşmaya devam ediyordu. Macide hak etmediği onca şeyle baş başa kaldığında yaşadığı zorluğu Ömer çok sonradan fark edecekti ama iş işten gececekti elbet. İç dünyasına pek nail olmadığımız diğer karakter olan piyano hocasının Macideyi ne diye bu kadar çok sevdiğini ve ona bu denli bağlı oluşunun sebebini aradım ama tatmin edici bir sebep bulamadım. Bu da belki de macidenin Ömer'i sevişine benzeyen bir sebeple, yani aslında sebebsizlikle çevrelenmişti. Macide Ömeri böylesine seviyorken tam olarak itiraf edemese de hocanın ilgisine elbet aklı kayacaktı. Sevgi ihmale gelir miydi hiç?

İçimizdeki ŞeytanSabahattin Ali · Yapı Kredi Yayınları · 2019173,4bin okunma

··

14 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Melisa