"O şiirimde aşkı ışıkla karşılaştırmak istemiştim.Biliyor musun,günbatımının ardından ağaçlara inen ışığı düşlemiştim.O büyüleyici ışığı. Bir başkasını seven insanın ruhunda taşıdığı ışıktır o. Nefret karanlıktır. Çirkindir.Fakat faşistlerden nefret ediyorsak bu iyi bir nefrettir.Peki bu nasıl mümkün? Çok basit; çünkü bizim nefretimiz ışığın bağlamındadır,onların nefreti ise sadece karanlığın.Biz nefretten nefret ediyoruz.Onun için de onların nefretinden iyidir.Fakat bizim işimiz kolay değil.Onlarınki ise çok kolay.Baş edebilmemiz için az da olsa onlara benzemek,kendimizden bazı şeyler vermek zorundayız.Onlar için bu söz konusu değildir,hiç vicdan azabı çekmeden bizi yok edebilirler.Biz ise önce benliğimizden bir şey vermeden onları yok edemeyiz.Onlar oldukları gibi kalırlar,hiç değişmezler.Bu nedenle de güçlüdürler.Fakat ruhları ışıksız olduğu için günün birinde kaybeden onlar olacaktır.Onlara benzememek,kendimizi yitirmemek istiyorsak çok dikkat etmek zorundayız,yoksa sonunda kazanan yine onlar olur..." (bir direnişçinin sözleri)
Sayfa 51Kitabı okudu
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.