Odalarımda bir yığın eşya... Sandalyeler, masalar, koltuklar... Hiçbirinin anlamı yokmuş dostların sesi olmayınca. Farkım yokmuş vitrinde beklettiğim bardaklardan. “Fincana kahve koydum gel” şarkısı ne kadar da anlamlıymış. Gelmek ne güzelmiş. Gitmek ne kadar hor kullanılmış...