“Ayrılık değil, özlemek hiç değil; en büyük acı, bu giderek büyüyen boşlukmuş. En büyük dert kimi özlediğini, kimi sevdiğini bilememekmiş. En büyük kayboluş sevip sevip sonunda kimi sevdiğini bilememekmiş. İçimde bir ses durmadan; dünyanın sonu geldi diyor. Dünyanın sonu bu halime öyle çok uyuyor ki, hiç üzülmeden, hiç korkmadan kabulleniyorum onu. Öylesine bencilim ki, dünyanın sonunu kendim gibi çok seviyorum…’’
*Cezmi ERSÖZ - Şizofren Aşka Mektup