KARAMAZOV KARDEŞLER (yorum) "İçimde bir savaş var ve kim kazanırsa kazansın yenilen yine ben olucam. Belki de kazanan... Parçalara bölünmüşüm.Hayır hayır ben hepsiyle bir bütünüm. İçimde bir barış var, kazananı yok. Hayır ne demek yok sen varsın ya. Yok yok, ben varım. Belki de ikimizizdir kazanan. Hayır bunların hepsi saçmalık. Varoluşumuz saçmalıktan ibaret...." Tabiki bu cümleler geçmiyor kitapta ama inanın bundan daha fazla buhran var karakterlerde. Bu çıkmazları okurken söylenmeden duramadım: "- 5 dakika içinde yemeğe yetişmesi gereken adamı, çok tutmayacağım seni diyerek bir saatini yedi.- Ben mi yavaş okuyorum ki? 50 sayfa mı konuştu o ? -Oturun bari ayakta kaldınız." Uzun diyaloglar(?) sırasında, Rusların sabrına imrendim. Kimse kimsenin sözünü kesmiyor, karşısındaki bitti sinyali verirse söz hakkı elde ediyor. Konuşan kişi kısa kesse daha bir havalı olacak. (Gerçi Dostoyevski'nin tarzı bu) Sosyal mesefe kuralına uymadıkları için değilde, dertten kederden hummaya tutulup yatağa düşenler, kafayı sıyıranlar ve bunları sabırla dinleyen Alyoşa... (sen bir meleksin) Bir de tüm Karakterler İçimizdeki Şeytan'ı (burada Sabahattin Ali'ye gönderme yapıyorum ) fazlasıyla açığa çıkarıyor. insan kendine bu kadar dürüst olamaz demeden duramadım. Fakat öyle bir bölüm vardı ki durup düşünmek, hazmetmek lazımken, elde olmadan okumaya devam ettim. "Büyük Engizisyoncu" ve "İsyan". Yazar felsefesini tam anlamıyla okurun önüne sermiş bu kısımda. İnsanoğlunun zalimliği, tanrının adaletsizliği... Kim kimi affetmeli? Çocukların günahı ne ki? İvan'ın birbiri ardına gelen, yüreğinizi sızlatan hikâyeleri ve zincirleme soruları... Tam burada kitabı bırakıp varoluşçuluk üzerine düşünmek gereklidir. Dostoyevski'nin yaşamının, ruhunun, karakterinin kırıntıları bolca var bu büyük eserde. Evet bütün kitaplarında kendisini görebiliriz ama Karamazov Kardeşler'de çoğu Karaktere ruhunu paylaştırmış. Özellikle kardeşlere... 4 kardeş; Dimitri, İvan, Alyoşa ve gayrımeşru olan Smerdyakov toplam bir Dostoyevski yapıyor. Dimitri; Dostoyevski'nin deli dolu gençlik zamanı. Ye, iç, sev. İvan; tanrı arayışına çıktığı neredeyse kaybettiği zamanı. Alyoşa (Ayrıca dostoyevskinin 3 yaşlarında ölen oğlunun ismidir.); olgunluk çağı, son ruhu. Smerdyakov'a ise; istemediği, sevmediği özelliğini yükleyip aileden saymamış ama tam anlamıyla da görmezden gelmemiştir. Kabullenemediği yanıdır Smerdyakov. Hastalığını ona yakıştırmıştır.(Dostoyevski epilepsi hastasıydı.) Gerisini söylemem. Aynı soyadı taşıyan kardeşler ise özüdür. Her birini ayrı ayrı sever. Dimitri; bedeni, İvan; aklı, Alyoşa; vicdanıdır. Karakterlerin hepsi müthiş gururludur. Ne yaparlarsa yapsınlar GURURu büyük harflerle yazarlar. Bir de babaları var. Fyodor Pavlovoviç, bütün kötülüklerin kaynağı. Karamazov Baba 50 küsur yaşında, şımarık, ipe sapa gelmez konuşan, tam ağzının ortasına vurmalık bir tip. Onu da Dostoyevski'nin babası olarak düşünün. Çok farklı olduğunu sanmıyorum. Aslında başka babalar da var romanda. Allah Baba, Devlet Baba. İnsanoğlunun varoluşu, iyiliği, kötülüğü hep bu babalardan ötürü. Peki katili kim ? Herkes hikayesini yazsın, karar yüce halkın. Kitapta en çok hoşuma giden yanlarından biri de ünlü yazarlara yer vermesi.Hele bahsi geçen kitapları okuduysanız verdiği örnek havada kalmıyor. Dostoyevski ölmeden yaklaşık 4 ay önce tamamladığı bu başyapıtta; dine, ahlaka, insan ruhuna ağırlık vermiş ve hukuk sistemini eleştirmiştir. Her iki koldan adaletsizliği düşündürtmüştür okura. Dostoyevski'nin hayatından izler bulduğumuz bu büyük eser; dram, cinayet ve ağırlıklı olarak felsefî bir roman özelliği taşır. Edebiyatı dorukta bırakarak veda etmiştir. Daha anlatılacak çok kısım var. Onları da size bıraktım. Keyifli okumalar. Çünkü okunası bir kitap. İvan; - Tanrıyı reddetmiyorum Alyoşa, sadece giriş biletini üstün saygılarımla geri veriyorum. Bahar Aşık Ekleme

Karamazov KardeşlerFyodor Dostoyevski · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202335bin okunma

·

20 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

B. AŞIK