"Ruhuma" (Piano Sonata No. 14 in C-Sharp Minor, Op. 27 No. 2 "Moonlight": I. Adagio sostenuto) Bazı şeyler vardır kendinize çok yakın hissedersiniz, adeta kendinizi bulursunuz, bu kitap da benim için öyleydi. Ben bir parça Raif, bir parça da Maria gibiyim. Okuduğum her cümlede kendime bile itiraf edemediğim şeyler buldum, öyle ki bir cümle bile beni ağlatmaya yetti. Ama beni anlamanız için önce neler hissettiğimi hissetmeniz gerek, bir şey hissetmiyorsanız bu dünyadan da hiçbir şey anlamıyorsunuz. Bunları söyleyebiliyorum çünkü ben de daha yeni anlıyorum, bu kitabı ikinci kez okuyuşum. İlk okuyuşumda Maria gibi aşka inanmayan, aşktan korkan biriydim, ama bu, bu dönemde normal değil mi? Etrafınızda aşktan bahseden insanlara baksanıza, aşkın ne olduğundan bir haberler. Kendilerinin kriterleri var ve buna uyan birine aşık olacağını zannediyorlar. Ama bu öyle değildir ki, aşk kişinin karşısına anında çıkar ve o ne olduğunu anlayamadan hayatını değiştirir. Öyle ki ilk okuduğumda ciddiye bile almadığımı şimdi anlıyorum, çünkü ikinci okuyuşumda sanki kitabı ilk kez okuyormuşum gibi hissettim. Bu belki de kitabın güzelliğindendir bilinmez, ama biliyorum ki yaşadığınız ve hissettiğiniz şeyler zamanla sizin bakış açınızı değiştirir. İkinci kez, Raif gibi aşık biri olarak okudum, zamanında aşka inanmayan ben, aşk konusu geçtiğinde gülen ben, şimdi anlıyorum. Buna sebep olan kişiye minnettarım. Ben sevildim mi pek anlayamam ama sevdiğim zaman anlarım, belki bunu anlatamam ama yine de anlaşılmak isterim. Ben de karmaşığım biraz. Sevilmeye hiç ihtiyacım olmadı zaten, biraz anlaşılmaya ihtiyacım vardı ve ben sevmek istemiştim ve sevdim, onun sayesinde benim de birini sevebileceğimi öğrendim. "İnsan sevilmekten çok anlaşılmayı istiyordu belki de." Anlaşılmadım ama olsun, belki de ben yine anlatmamayı tercih etmişimdir. Bir ruhum varmış bunu da öğrendim. Sevmemiş miydik yoksa sevilmemiş miydik diye ikilemde kalıyorsanız bu kitabı okumanızı öneririm. Unutmayın "Muhakkak ki bütün insanların birer ruhu vardı, ama birçoğu bunun farkında değildi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gideceklerdi. Bir ruh, ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmayı lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu... Biz ancak o an sahiden yaşamaya, -ruhumuzla yaşamaya- başlıyorduk. O zaman bütün tereddütler, hicaplar bir tarafa bırakılıyor, ruhlar birbirleriyle kucaklaşmak için, her şeyi çiğneyerek, birbirine koşuyordu." Sizin de ruhunuz olduğunu fark ettirecek bir kişiyle karşılaşmanız dileğiyle, iyi okumalar.

Kürk Mantolu MadonnaSabahattin Ali · Yapı Kredi Yayınları · 2021317,5bin okunma

·

14 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

rairia