-Ne düşünüyorsun yine murat diye sordu mehmet.
- Bilmem
- Nasıl bilmiyorsun?
- Bilmek acı veriyor bilmemek ise bir nebze de olsa bilmeye göre huzur veriyor
- Anlamadım
- İlla anlaman gerek diye bir şey yok ki
- Yine başladın edebiyata
Sen benim boş konuştuğumu ve edebiyat yaptığımı düşünüyorsun lakin ben içimde büyüttüğüm ateşin bir parçasını kopararak cümleler kuruyorum ve paylaşıyorum. Sen ise anlamaya çalışmadığın için hatta içinde yanan ateşten bir parçayı bölüp paylaşmadığın için anlamıyorsun dedi Murat içinden. Yapraklar yere düşüyordu sessizce zaman ve mekan kavramı bir hiç deryasında yolculuğa başlamıştı murat bunları düşünürken içinde yanan ateşe birileri hep odun atıyordu.
İçindekileri söylemek istiyordu Murat ancak ıhlamur ağacının çiçek açtığı nerede görülmüş....
....