Yazdıklarını yaşarken insanlara sunmayıp öldükten sonra okunup değeri anlaşılan yazarları çok kıskanıyorum. İstemedikleri vaziyete ulaşmadan istediklerini yapmış oluyorlar ve bunun bile farkına varmaları gerekmiyor. Hem birilerine yönelmeleri gerekmiyor hem de birilerine bir şeyler anlatabiliyorlar. Onları bu hale getiren insan topluluğu sayesinde kendilerine ait buldukları tek şeyi de yaşarken yitirmemiş oluyorlar bana göre. Yaşarken yazılarını insanların önüne atabilen yazarları ekstra cesur buluyorum, hem de onları da kıskanıyorum bunu yapabildikleri için.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.