Bu yazıyı ne kadar kişi görür bilmiyorum ama yinede az da olsa birilerini düşündürmek istiyorum. İnsan yaratılıştan gelen sınırlamalardan dolayı her işin ustası olamaz! Bunu şöyle anlatayım: Gün 24 saat, eğer insan sabah kahvaltısını yaparsa, ve işine ya da her neyse bir yere giderse bu normal bir hayat oluyor. Sıkıntı şurada başlıyor: Bir başka insana ihtiyaç duymak..
Evet açalım bunu: Domates için çiftçi'ye, ekmek için fırın'a, hastalanırsa doktor'a, arabası bozulursa tamirciye. Hop burada duralım. Çiftçi domatesi hormonlu, fırıncı ekmeğin içinde (ekmekse eğer) plastik poşetli, iğneli, doktor yarım yamalak tedavili, tamirci de: Aman abicim bir daha gelme diye değil, en kısa süre de yine bekleriz diye sizi evinize geri yolluyor. Ben de deliriyorum tabi. Ben insanım her şeyi kendim halledemeyeceğim için tek bir görev veriliyor, ama içimde neden kuşkuyla dolaşayım. Gözlük alıyorsun, paran boşa gidiyor... Bim olmasa millet aç kalacak, kalsında zaten iyisini alamıyorsam neden kötüsüne muhtaç oluyorum? en azından ay da bir yer, (et yedim derim). Tabi bu ülkede kimse açlıktan ölmez. Hastalıktan ölüyor herkes... Bu nasıl iş? Ben kendim yapabilsem talep etmem zaten. Hiçbir insana muhtaç olmamaya çalışırım. İşte burada anlatmak istediklerimi şunu söyleyerek bitireyim: İnsan bir insana muhtaç diye kazık atılmaz. Ben sana güveniyorum ki; gün gerçekten 24 saat olabilsin... Senin yaptığın işi ben yapacaksam sana ne gerek var. Bu insanlık değil!