Fabrika sahipleri, ustalığa değer veriyorlardı, beceriye ve işi bilmeye değer veriyorlardı. Ama sonra, ne güce ne beceriye gerek kaldı. Ağızları süt kokan çocuklar, tecrübeli, becerikli insanların yerlerini aldılar. Bizim için, gün günden daha da kötü oluyor. Yakında çocuklara da ihtiyaç kalmayacak. Bizin yerimize, makine kılığına girmiş şeytanlar dokuyacaklar ve eğirecekler. İşçi ne yapsın? Ölsün mü? Ne için? Demir yaratıklar, buhar için? Ama yeryüzü, makinelere değil, insanlara verilmiş.
Sayfa 568 - Evrensel Basım Yayın
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.