Fosforlu Cevriye...
Nerden yazmaya başlasam bilemiyorum, iyisi mi önce başkarakterimiz Cevriye’den biraz söz edeyim. Cevriye, köprüaltı çocuklarından, kimsesiz biri. Hayatı tek başına yaşıyor, tabii geceleri koynuna girenlerden aldığı parayla. Tek başına derken elbette tanıdığı insanlar var, hatta bazıları çok güzel insanlar... ama ailesiz bir yaşam süregelmiş yıllardır. Aile ne bilmez, “Acaba ben yerden mantar gibi mi türedim?” der. Böyle olmayacağını bilir ama bir anne babası olduğuna ihtimal veremez. “Ben altı üstü bir Fosforlu Cevriye’yim ne anne babası abi?” der etrafına.
Cevriye bir gün kendini iyi hissetmediği için bir sandalda kalır, sandal sahibi gelir ve konuşmaya başlarlar. Cevriye O’nun kendisine ‘siz’ diye hitap ettiğini duyunca şaşırır. Çünkü daha önce kimse Cevriye’ye ‘siz’ dememiştir. O, Cevriye’yi iyileştirmek için odasına götürür. Ve hikaye buradan sonra başlar.
Kitabın sonunu anlatmak istemiyorum ama kitabın son sözlerinde duygulanmamak elde değil, yazar o son bir iki cümleyi, kitabın ortasına bağlayarak çok güzel bağ kurmuş.
Suat Derviş hakkında pek bilgim yoktu. Bildiğim şeylerden biri solcu oluşuydu ki bu beni pek şaşırtmadı. Sanatçı demek zaten hemen hemen solcu demektir. Bildiğim diğer şey ise Nâzım’ın bir süreliğine kendisine sevgi beslediği. Bunu kitabı okuduğum sıra -internetten- öğrendim. Tabii Suat Hanım’ın buna karşılık vermemesi de ayrı. Her yerde olduğu gibi erkek çoğunluklu bir sistemin olduğu yazarlıkta da, böyle güzel kadın yazarlarımız olduğunu görmek insanı sevindiriyor. Çok etkileyici bir aşk romanı. Okumanızı tavsiye ediyorum. Keyifli okumalar!
Bir de şöyle bir kitap varmış, Suat Derviş’le alakalı. Okumayı düşündüğüm kitaplardan, ilgililer için duyurulur. 
İpek Sabahlık
·
132 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.