Bəhruz Kəngərli;
Bu kədərə elə öyrəşmişdi, yəqin ki, onsuz işləyə, fikirləşə, düşünə bilməzdi. Bu, adi, boş, mənasız deyildi, ətraf mühitdən, gördüyü dünyadan insanlardan, özünün həyatla təmasından soğan, göydən yerdən süzülən, qeybdən gələn bir kədər idi, təkcə varlığının dərinliyində qalmırdı, çox zaman zahirində - iri, dəyirmi, qarayanız sifətində də üzə şıxırdı.
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.