Modiano beni çok etkileyen bir yazar. Eski kız arkadaşımın tabiriyle(En Uzağından Unutuşun için demişti bunu) puslu bir kitap bu da diğer kitapları gibi. Modiano, Engin Ardıç' ın da bir köşe yazısında(gerçi bir yerlerden okuyup sonra yıllardır kendi fikriymiş gibi yazmış sanki ya neyse) değindiği üzere Türk okurunun çok seveceği bir yazar şekil(az sayfalı, kısa ve basit cümleli kitaplar) itibarıyla; ancak iş üsluba ve hikayeye geldiğinde iş değişiyor ve bu noktada uzaklaşıyor Türk okuyucusundan. Melankolik olan ama asla drama yaklaşmayan, basit cümlelerle anlatılan ama asla basitleşmeyen olayları hikayeleştiriyor Modiano. Kitaplarının başında bir olay başlayıp sonunda da o olay bir finale bağlanmıyor bana göre. Bu yönüyle birazcık Sait Faik tadı veriyor okuyucuya. Elinde bir cımbızla hayatın içinden herhangi birini(Modiano hep yalnız gençleri çeker alır o cımbızla) alıp o an onun hayatında olan biteni bize anlatıp sonra onu tekrar hayatın bilinmezliğine usulca bırakıyor. Bunu yaparken karakteri hiç incitmiyor, onu özel bir hikayenin içerisine konu ettiğini ne karaktere ne de okuyucuya hissettiriyor ve sanırım benim büyülü olarak tanımladığım o hüzünlü üslubunda sırrı burada yatıyor. Modiano kalem yerine kuş tüyü kullanıyor gibi, ama yaralı bir kuş. Cümleleri öylesine hafif, öylesine kırılgan... Bu kitapta yine Paris sokaklarını arşınlayan bir gencimiz var. Yine aile tarafından terk edilmiş, yalnız bir genç ve kısmen kendisi gibi olan genç bir kıza tutunuyor savrulmamak için ya da belki de onunla savrulmak için. Neredeyse ilk cümleden son cümleye kadar yalnızlık, hüzün hiç eksik olmuyor kitapta. Başta dedim ya puslu bir kitap bu da diğer kitapları gibi.

Bir Sirk GeçiyorPatrick Modiano · Varlık Yayınları · 201475 okunma

··

155 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Meursault Samsa