“ insan ruhu, dayanıklılığının sınanmasıyla tabakalanan bir deri değildi. duyarlı, nazik, içli bir zardı. bir şok anında yaralanır, örselenir ve bunun izlerini hep taşırdı. bu durumda acı, hastalığa dönüşürdü. her seferinde daha tehlikeli bir biçimde, hiçbir belirti vermeden depreşir, kendinden beslenirdi. “
sisle gelen yolcu - jean christophe grangé