"Sana herşeyi aldım. Senin için elimden geleni yaptım. Hadi mutlu ol. Mutlu değil misin? Ama bu çok saçma."
Bu cümleler tanıdık gelebilir. Mükemmel evlat İza'nın annesine yaşattığı tam da böyle birşey. Bir anneden hiçbir şeye karışmadan bir kenarda oturmasını, arasıra edilen samimiyetsiz sohbetlerle yetinmesini, fikri sorulmaksızın onun için yapılan şeylere minnet duymasını istemek çok büyük bir acımasızlık. Sevdiklerimiz robot ya da bitki değildir. Herkesin bir aklı, bir kalbi var. Çok kızdım İza sana çok. :)
Magda Szabo'yu ilk kez okuyorum. Üslubu, duyguları ve insanları ele alış biçimi çok hoşuma gitti.