Stephen King'in edebiyata hediyesi olan Mahşer, yazarın en iyi eserlerinden birisi kesinlikle. Her ne kadar yazarın önsözünde öğrendiğimize göre King'in en sevdiği eser olmasa da benim gibi nice okuru için Mahşer gerçek bir başyapıt. King Mahşer'i iki yılda yazmış, ayrıca kitabı yazma sürecini "kişisel Vietnam'ım" şeklinde hatırlıyor.
Mahşer'in iki versiyonu bulunuyor: ilk versiyon 80'li yıllarda geçiyor, hepimizin o yıllarda okuduğu kitap bu. Stephen King'in büyük umutlarla, beğenileceğini umut ederek yazdığı gerçek kitap basılmıyor, bu kitabın basılması 1990'da gerçekleşiyor, ama bu sefer olaylar 90'lı yıllarda geçiyor kitapta.
Mahşer, biyolojik bir deney sırasında işlerin ters gitmesi sonunda halk arasında Kaptan Trips adıyla bilinen ölümcül bir virüsün dünya nüfusunun %99'unu yok etmesini ve geride kalanların hayatta kalma ve yeniden bir ülke kurma çabalarını anlatıyor. Hayatta kalan iyiler bir grup, hayatta kalan kötüler de bir başka grup oluşturarak son kez - ya da son olduğunu sandığımız bir kez daha- kozlarını paylaşmak üzere karşı karşıya geliyor. Her zamanki gibi büyük savaşların büyük bedelleri oluyor.
Stephen King'in dört dörtlük hikâye etme yeteneğini 'O' adlı diğer başyapıtıyla beraber burada da görüyoruz: ileriki dönemlerinde de çok karakterli romanlar yazan ve eleştirilen, bu karakterlere ilginç hikâyeler yazamadığına tanık olduğumuz yazar Mahşer'de bir çok karakter, bir çok kişisel tarih ve birbirine dört dörtlük bağlanan bir çok hikâye yaratıyor, bunların hepsini ince ince birbirine bağlıyor. Böylesine hacimli bir kitap için bence büyük bir başarı bu. Kalemi asla teklemiyor, asla öylesine yazılmış, sırıtan, kitabın atmosferine zarar veren bir bölüm okumuyor veya böyle bir şeye rastlamıyoruz. Stephen King bütün tasvirlerinde ve diyaloglarında çok iyi bir çıta tutturuyor, hatta tasvirlerinde, 400-450 sayfa boyunca süren ve hastalığın nasıl yayıldığını anlattığı bölümler çok etkileyici bir etki yaratıyor, ilk okuyuşumda hapşıran bütün insanlardan hakiki anlamda korkmaya başlamıştım- hastalık böyle yayılıyor çünkü, Kaptan Trips bir grip türü. İkinci okuyuşumda açıkçası ilk kitaptaki gibi bir etki olmadı, ama daha rahat ve daha dikkat ederek okumam sonunda Stephen King'in sadece bu kitabı ve O adlı kitabını yazmış olsaydı bile edebiyata gereken katkıyı yapmış olacağına da ikna oldum. Gerçekten böyle bu: bu kadar çok karakterin, hikâyenin, ana hikâyeyle bir arada böyle harmanlanıp böylesi bir ahenk tutturduğunu görmek insanı şaşırtıyor. Yazarın neden Mahşer'den kişisel Vietnam'ım diye bahsettiğini anlamak zor değil.
Kötülüğe karşı iyilik, ölüme karşı hayat diyerek Stephen King bir kez daha o en eski hikâyeye dayıyor sırtını; bütün iyiler bütün kötülere karşı birleşmeli ve kötülüğün, şeytanın gücünü yerle bir etmeli. Uygarlık bir kez daha kurulmalı, ama bu sefer hırsın, kötülüğün, şeytani olanın sözü geçmemeli diyor...böyle diyor ama insanın sadece iyi veya sadece kötü olmadığını bilerek, bize bunu karakterlerinde göstererek her uygarlık iddiasının kötülüğe açık bir davetiye olduğunu da hissettiriyor sanki; sanki böyle olmaması imkânsızmış, kaçınılmazmış gibi.
Yorgun bir ânımda olduğu için gerçek hislerimin çok küçük bir kısmını yazabiliyorum, yorumumu yarına bırakmak istemedim.
Mahşer'i herkese ama herkese öneriyorum. Hayatınızda tek bir Stephen King kitabı okuyacaksanız, bence bu kitap Mahşer olmalı.
