I
tut ki bu geceyi de asıyoruz
balkonda paslı demirlerden uzanıyor hayatımız
öyle çocukluğa kadar belki
böyle yedi sekiz yaşında bir yerde
tut ki ilk o gece ölüyorum
cesedime gülen güneşin suratı değerken
ben çoktan ruhumu bırakmışım müezzinin ceket cebine
seni de görüyorum ağlıyorsun
tut ki sen ziyansın ömrüme
belki çekip almışsın gençliğimi
ben