Hayatında bir şeyler yoluna girmeye başlamışken, çıkıyor karşına o insan. Tüm düzenin dengen bozuluyor. Seviyorsun ya, boku çıkıyor. Zaten bazıları sayesinde kırılmış bi kalbe sahipken, bir de üstüne o parçalıyor kalbini. Sen; hayır diyorsun bu defa üzülmek yok, bu defa olmaz. Ama her seferinde üzülmekten ölüyorsun. Bildiğin yollar bilmediğin yerlere götürüyor seni. Bir zamanlar her gece özlediklerin, adını duyunca her gece ölmek istediklerin oluyor. Gözlerini kapattığında bile karşında gördüğün insanı, unutmaya çalışıyorsun. . Sen tabi kendine kızıyorsun yine, yine sövüp sayıyorsun hayatına, gelmişine, geçmişine.. Bırakıp gitmiş işte, ne yapsan dönmeyecek. Sonra birileri çıkıp konuşuyor, daha iyilerini bulursun, daha iyisiyle tanışırsın. Arkadaş, zaten en iyi olduğunu düşünmesen, niye sevesin ki onu. Onca insan arasında neden o? İnsanın canı yanmışken, duvarlarda üzerine üzerine geliyor. Konuşulan her kelimenin bir ucu sanki sana çarpıyor. Her şeye sinirlenen agresif birine dönüşüyorsun. Sen özlüyorsun ama, Boşver o mutlu nasıl olsa” diyorsun. Yok, olur mu hiç. Sen kendini iyice beter edeceksin, hayatından soğuyacaksın, umutların tükenecek, yoluna giren herşey yolundan çıkacak. Değer verme, çünkü değer verdikçe sen; kendinden eksiliyorsun, karşındakinin gözünde. Ama ne yaparsan yap hak etmediğin duyguları yaşıyorsun daima.. Oysa aşık olurken hep sonsuza kadar o kişiyle olacağımızı düşündük değil mi? Asla olamayacağını bile bile.. Ya biz sevmeyi bilmiyoruz, yada karşımıza hep yanlış insanlar çıkarıyor hayat..