Bir ülke vardı; Kuran’ın ilk emri OKU!
Marşının ilk kıtası KORKMA! diye başlardı.
Çalışkan, akıl feraseti açık, fıtratı bozulmamış, ilim irfan sahibi Anadolu Kadınları vardı. Diploması yoktu duvarda ama kuranı asılıydı ilmihali vardı. Ama öyle süs olsun falan diye değil. Hisleri kuvvetliydi iyiyle kötüyü, doğruyla yanlışı ayırt edebilirdi. Ne yediğini, yedirdiğini sorgulardı. Bir iş tutarken el benim elim değil Fatıma Anamın eli olsun der besmeleyle başlardı. Çok güçlüydü dimdikti Anadolu Kadını. Bu kadına yarenlik eden erkekte ADAM dı. Gören çekinir kendine çeki düzen verirdi. Evinin rızkını temin edip emanetlerini her türlü fitneden korurdu. Öyle parfümdü , kremdi zinhar sürmez akla dahi gelmezdi. Bağrinin kılını falan lazerle yaktirmazdı. Çocuğunun, karısının oyuncağı olmazdı. Öyle bir beleş araba için kendi ekrana atıp olmayan şaklabanlıkları yapmazdı. Ne mi oldu bunlara ? His yok oldu.Ar damarı çatlayalı yıllar yıllar oldu. Bunları görüp uyaranlara “cahil ordusu” “bağnaz” “geri kafalı” oldular. Devlet-i Alayı beğenmiyon mu bakim sen dediler. Hoş bugünde aynı lafları işitmek bu işin şanından oldu.
Yağmur Mirzayeva
++Bir ülke vardı; gazetelerde adalet isteyenler yok denecek kadardı. Çünkü buna gerek yoktu. Şimdi adalet aramaya muhtaç olduk.