Sait Faik Abasıyanık'ın hayatın önemsiz görünen anlarını okuyucuya sunduğu ile ilgili bir yazı okumuştum. (Haldun Taner'den) Gerçekten de her hikayesinde fark ediyorsunuz ki, hayatın hızlı akışında yanından geçip gittiğimiz bazen anlam veremediğimiz olayları anlatmış. Kitabı okurken yer yer hüzünlendim. Çünkü insanın ruhundan parçalar görüyordum. Tıpkı bir insan öldükten sonra ondan kalan birkaç yazıda, birkaç parça eşyada o kişiyi görmek gibiydi hissettiğim.
