Dünyaya geldiğimiz aile bir kaderdir!
Dünyaya geldiğimiz ailenin statüsü, ekonomik koşulları, eğitimi, dünyaya bakışı, yetiştiği sosyal çevre, psikolojik ve ruhsal durumuna göre kimliğimiz ve kişiliğimizin temelleri, çocukluğumuzun ilk yıllarında atılıyor. Ailelerimiz, yaşam boyu sürdüreceğimiz düşünce, duygu ve davranışlarımızın kodlarını taşıyan kimliğimizin, kişiliğimizin, karakterimizin, huy ve mizacımızın belirleyicisi oluyor böylece.
• • •
Anne babalarımız tarafından, bebekliğimizden başlayarak ilk çocukluk yıllarımızda eğer desteklenmiş, cesaretlendirilmiş, sevilmiş, saygı duyulmuş, güven duygusu geliştirilmiş bir şekilde yetiştirilmişsek olumlu kimlik ve kişiliğe sahip, kendi ayakları üzerinde durabilen bireyler olarak toplumsal yaşama katılabiliyoruz. Eğer anne babalarımız tarafından yeterli düzeyde sevilmemiş, reddedilmiş, umursanmamış, saygı duyulmamış, ihmal edilmiş, sürekli suçlanmış ve duygusal tacize uğramış isek kimliğimiz ve kişiliğimiz ileriki yaşamımızda tamiri çok zor olan yara ve bereler alıyor.
• • •
Gülseren Budayıcıoğlu’nun da sık sık ifade ettiği gibi tüm yaşamımızı ailelerimizden aldığımız bu yaralar belirliyor. Özellikle “Küçükken çekilen acıların ateşi kolay sönmüyor, kolay unutulmuyor ve izlerini hayatımız boyunca üzerimizde taşıyoruz.” O kadar ki çocukluklarında en çok yara alanlar, bu defa toplumsal yaşamda yaralarını başkalarına da bulaştırmaya ve başkalarını da yaralamaya başlıyorlar.
• • •
Gülseren Budayıcıoğlu, “ 
Camdaki Kız”da, büyük bir şehirde dünyaya gelmiş, statüsü ve ekonomik düzeyi yüksek bir ailede yetişmiş Nalan Hanım’la, köyde dünyaya gelmiş ve büyük bir şehrin varoşunda çocukluğu geçmiş Hayri Bey’in yaşanmış hikayeleri üzerinden anlatıyor tüm bunları bizlere. Hangi ailede dünyaya gelirlerse gelsinler Nalan Hanım’la Hayri Bey’i buluşturan ortak nokta ise çocukluklarında aldıkları yara ve travmalar. Çocukluklarında ailelerinden yeterli sevgi ve şefkat görmemiş, reddedilmiş, umursanmamış, saygı duyulmamış, ihmal edilmiş, sürekli suçlanmış, duygusal tacize uğramış iki insan onlar…
• • •
“Kendimizi iyileştirmek için bir aynaya gerek duyarız” diyor Schopenhauer. İşte psikiyatrist Budayıcıoğlu hem Nalan Hanım’ın, hem de Hayri Bey’in iyileşmesi için sadece bir “ayna” oluyor. Kendi yaralarını ve travmalarını seyredebilecekleri bir ayna. Kitabı okudukça insan, iyileşmenin insanın kendisini bir psikolog ya da psikiyatrisin aynasında seyrettikçe başladığını ve sorunlarını kişilerin yine kendilerinin çözdüğünü görüyor. Geleneksellikle modernlik, kırla şehir, gecekondu ile apartman kültürü arasında sıkışıp kalan insanımızın psikolojik ve ruhsal sorunlarına çözüm bulmada yol gösterici bir rol üstlendiğini düşünüyorum “Camdaki Kız”ın…
• • •
Çok yalın, içten ve samimi anlatım üslubuyla kitap, insanı öyle kavrıyor ki, ta çocukluk yıllarımıza kadar götürüp getiriyor bizi. Kitabı okurken, “Nasıl bir ailede dünyaya geldim, anne babamın bana karşı tutum ve davranışları nasıldı, çocukluk yaralarım neler, ben de başkalarını farkında olmadan yaralıyor muyum acaba?” diye o kadar çok soru geliyor ki insanın aklına, kitabın her bir satırının etkisini günlerce üzerinizden atamıyorsunuz. Bu itibarla kendimizi bir aynada seyrederek sorgulama, var ise psikolojik sorunlarımızla yüzleşme ve sonrasında çözüm yolu arama adına “Camdaki Kız”ı ilgi duyan tüm okurlara mutlaka okumalarını tavsiye ediyorum.
Keyifli okumalar dilerim!
··
816 görüntüleme
İncelemenin sonunda derin bir iç çektiyseniz, vardır içeride çözümsüz kalmış bir şeyler demektir.
Elbette o aynada kendinizi seyredip o güne kadar ki tüm yaşamınızı gözden geçiriyorsunuz. İç dünyanızda çözümleyebildiğiniz konular olduğu gibi çözümleyemedikleriniz de olabiliyor. Doğrusu insanın kendini tanıması ve anlaması o kadar kolay değil. Zira gözümüz kendi içimize değil daha çok dış dünyaya açık.👌
3 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.