Bir yudum aldı çayından “Benim söylemek için çırpındığım gecelerde siz yoktunuz.” dedi acılarla dolu dünlere bakarken. “İnsanlar, insanların içinde, insana hasret yaşarlar.” diye devam etti sözlerine. Sonra bir yudum daha aldı çayından geçen günlerin hasreti yüreğini kavururken “Bugüne en uzak gün dün” deyiverdi birden imkansızlığı göstermek için. ‘Dün geçti ama yarın var’ demek geçiyordu içimden fakat tam söyleyecekken şair yine söze girdi. Sanki aklımı okumuş gibi “Sakın bir şey bırakma yarına. Yarın yok ki” dedi. Çok kötü haksızlık ettik dedim içimden onu yalnız bırakmakla. İnsanlar içinde insana hasret bıraktık onu diye düşünerek yalnızlığına ortak et beni dedim. “Yalnızlık paylaşılmaz… Paylaşılsa yalnızlık olmaz.” diye son noktayı koydu sohbete. Çayının son yudumunu aldığında tam konuşacak gibi ağzını açtı, sonra bir süre durduktan sonra “Yalnızlık, müziğin bile seni dinlemesidir.” dedi. Dünyadaki en önemli şeyin birilerinin varlığı olduğunu düşünmeye başlamıştım. Aklımdan türlü düşünceler geçiyordu. ‘Neden’ diyordum içimden. Neden yalnız kalır insan? Tüm tanıdıklarımız öldüğünde mi yalnız kalırız? Şairin mezarında kimler vardı acaba? Yüreğine gömülen kimleri vardı? Tam soracakken ayağa kalktı ve etrafına son kez bakıyormuş gibi bakarak “Benim mezarlarımda ölü yok; Hep yaşamış olanlar var.” dedi. Neden yaşayanlar mezara girsin ki, ne yapmış olabilirler ki diye düşünmeden edemedim. Aklımdan geçenleri bilen şair bu sorumu da yanıtsız bırakmadı ve insanların sevgisizliğini, kayıtsız kalmalarını, bencilliklerini anlatmak için “Ağacı sevecektiniz; Yoldunuz ,dal bırakmadınız .” dedi. Arkasını döndü ve gideceğini anladım. Saatlerdir sohbet ediyorduk fakat nedense onunla hiç konuşamadığımı fark ettim. Ben aslında hep içimden konuşmuştum o ise benim aklımdan geçenleri tahmin mi etmiş yoksa okumuş mu bilmiyorum ama tüm sorularıma cevap vermişti. Adımını attığını gördüğüm anda bir anda ağzımdan çıkıverdi ve “Neden şair oldunuz?” dedim. Bir anda adımı havada kaldı ve bana bakarak son bir cümle döküldü dudağından. “İnsan parasını kaybederse fakir, özgürlüğünü kaybederse esir, aşkını kaybederse şair olurmuş.” Bu cümlenin sırrını açıklamadan uzaklaştı. Hiçbir zaman da bilemedim kaybedilen aşkı. Yaşama aşkı mı, okuma aşkı mı, bir sevgiliye duyulan aşk mıydı insanı şair yapan? Formül nerede gizlidir bilinmez ama bir şair her zaman şiirini okur okuduğu anda yazar. Yazının tamamı için ramazankeles.com/kitap-incelemel...

Çiçek SenfonisiÖzdemir Asaf · Yapı Kredi Yayınları · 20217bin okunma

··

119 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ramazan