Bedenlerin aşklarına çoğu kes şahit olmuşuzdur. Ama bu sefer ruhların aşkına şahit olacağız. Bedenini sevdiremeyen bir kadının ruhunu sevdirmesine tanık olacağız. Konuşan, gören, hisseden, ısıtan bir bedenin yapamadığını bir ruh nasıl yapabildi? Yoksa asıl aşk bedenlerin değil de ruhların harcı mıydı? Çünkü ölümle vuku bulan bir aşk yine ölümle vücut buluyordu. Çünkü " Aşk ölümden güçlüydü." Kimseyi sevmeyen, sevemeyen "Kitaplara gömülü yalnız yaşamım" seni sevmeye hazır artık. Bedenim, bedenine sahip olmayabilir ama ziyanı yok; ruhum, ruhuna geliyor. Kalubela'dan beri ruhlarımız eş olmaya hazırmış da bundan haberim yokmuş. Oysa "Bütün ömrüm rehinidir seninle sadık buluşmaya" Yazar (Turgenyev) bile aşkını yazdıktan sonra yaşamak istemedi. Seni öldürdüğü satırlarda gömdü cesetini. "Sana kavuşmak için ölmem gerekiyorsa" yazardan önce yetişeceğim sana. Bundan sonra "Madem dilediğim gibi yaşayamıyorum, başka türlüsüne de gerek yok!" Klara. "Kalbim paramparça! Ama yapamıyorum!" Sözlerin çınlıyor kulaklarımda. Bu sözleri seni seven ruhum için söylemiş olmalıydın Klara. Turgenyev'in alışık olduğumuz klasik konuları dışında bu kitapta aşk, ayrılık ve mistik konularını işlemiştir. Kitap daha ilk satırlarda Rus edebiyat dilini ve akıcılığını gösteriyor. Kitaba akşam başlamama rağmen geç saatlerde bitirmeyene kadar elimden bırakamadım. Kitabın son sayfaları da mistik gece vakitlerinden bahsediyor olması güzel bir tevafuk oldu. Bu Durum kitabın üzerimde daha derin bir etki bırakmasını sağladı. Aratov'un çektiği acılar bana biraz Genç Werther'i ve Beyaz Geceler'in Kahramanını hatırlattı bir nebze. "Yufka bir yüreğin" ortak acısını hissettim o an. Kahramanlarımızın bedenleri ayrı olsa da aynı yufka ruhu taşıyorlardı. Kavuşamamanın, ulaşamamanın katlanılmaz acısı. Ama bunu " Sadece hasreti bilen anlayabilir:" Klara ve tabi ki Ben.

Klara MiliçIvan Turgenyev · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 20182,661 okunma

·

46 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Azad Ceylan