Kitabı okumaya ilk başladığımda beni inanılmaz bir biçimde içine çekmişti. Hatta ilk 50 sayfa da falan nedense bir damla göz yaşı dökülmüştü… Dedim ki ben bu kitaba 5 falan veririm... Sonra kitabı seviyorum diye düşünürken, kitap benim için birden işkenceye döndü. NEDEN? Şöyle ki kitabın konusu ve başkarakter Emma çok iyi. Eksik olan şeyler; olayların ilerleyişi ve ciddi anlamda pek fazla bir şeyin olmaması. Kitapta sevdiğim şeylerin başında ilk olarak Emma’nın kör olduktan sonra hayata tutunmamasının çok iyi anlatılması. Yazarın dili, betimlemeler ve verdiği duygular çok güzel. Sımsıcak bir kitap okudum sanırım. Okudukça hiçbir olayın olmaması sinirimi bozdu. Emma 16 yaşında genç bir kızdır. Birden görme yetisini kaybettiği bir kaza geçirdikten sonra hayatının bittiğini düşünüyor. Aslında herkes böyle düşünmez mi? Görme yetisi olmayınca hayatında pek bir amaca yönelmiyor haliyle. Çevresinde kendini destekleyen kardeşleri, annesi, babası ve en yakın arkadaşı Logan olsa da ona yeterli gelmiyor. Zorlu bir yılın ardından her şeyi yoluna koymaya çalışan Emma’nın başına okurken “aa yok artık” diyeceğimiz bir olay gelmiyor. Hani bu tarz kitapları okurken, karakterin karşısına daha fazla engel daha fazla sorun çıkacak sanıyorsunuz ama çıkmıyor. Çok mutlu bir kitaptı. Arada geçen kıskançlıklar, kavgalar ve saçma ergen klişeleri tuzu biberi gibiydi. Daha fazla ne yazılır bilmiyorum. Kitap tamamen boş zaman kaybı demeyeceğim. Bu baya hakaret olur. Benim sevdiğim ve yukarıda da dediğim gibi duygulandığım yerler oldu. RS’de iseniz ya da hafif bir şeyler okumak istiyorsanız buyurun okuyun. Çok durağan ilerliyor fakat bir şekilde sonunu görmek istiyorsunuz kitabın. Gerçekten ilginç bir büyüsü var. Onun dışında kesinlikle okuyun dediğim bir kitap değil.

KörRachel DeWoskin · Pegasus Yayınları · 201793 okunma

·

30 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Aysenur