Ağabeyim rahatlıkla oynar, zıplar ve taklalar atardı; bense eteğim yanlışlıkla dizlerimin bir santim üzerine bile sıyrılsa, annemin, bir hayvanın avını olduğu yere mıhlayan sert bakışlarıyla karşılaşır ve hemen toparlanarak vücudumun o utanç verici yerlerini kapatırdım.
Utanç verici! Bende olan her şey utanç vericiydi ve ben henüz sadece dokuz yaşında bir çocuktum.
Kendim için üzülür, odama kapanıp ağlardım. Hayatımda döktüğüm ilk gözyaşlarının nedeni, kesinlikle okulda derslerimin kötü olması ya da kıymetli bir şeyimi kaybetmem yüzünden değil, sadece bir kız çocuğu olduğum içindi. Daha neyin ne olduğunu bile bilmeden kendi kadınlığıma ağlamıştım. Dolayısıyla gözlerim hayata açıldığında, kendim ile kadın doğam arasında çoktan bir düşmanlık oluşmuştu.
··
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.