doğa, insanın doğusunda kalan, zamandan arındığımız zamansız bir kıtadır. ıtırlı bir bahar günü açan asma çiçeği, kadranlardan bağışık kendi iç zamanını yaratmakla kalmayıp evrenin biteviyeliği içinde zamanı yutmuştur. kumsaldaki ak taşları seyrederken ben de yutulurdum böyle. saatler başka bir yerde işlemeyi sürdürürdü. doğadaki her türlü belirginlik, serpintili dalgalar ve salkımlar ve taneler evreni tamamlar, derin, göz kamaştırıcı bir aydınlığa akardı. doğaya çıkınca bilerek unutur, kendi haline bırakırdım dakikayı. kurtulurdum.
Sayfa 59Kitabı okudu
·
54 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.