🍁
"Aptal insanları görmezden gelmek de bir tür kişisel bakımdır."
🍂🍂🍂
“Kimse,kimsenin nelerle mücadele ettiğini,
İç savaşlarını,savaşırken yorulmalarını,travmalarını,anlık öfke patlamalarını,öfkesini kontrol altında tutamadığı krizlerini çekmek zorunda değil.
Bu sizin sorununuz!
İyileştirmediğiniz ruh halinize,kimse katlanmak zorunda değil!
Bunu kabul etmek zorundasınız!
Sevmek bunları,sineye çekmek,görmezden gelmek,katlanmak değildir.
Sevginin içinde de,
Karşı tarafı yaralayan,üzen,mutsuz eden yanlarınızı göstermek,anlatmak,kabul etmemek,
İyileşmenizi istemek,bencillik değil
Sevginin de,diğer parçasıdır…”
Duygularını bastırmak, görmezden gelmek insanın kendine yapabileceği en büyük kötülüklerden bence.
Susmak birilerini konuşmaya mecbur etmektir
Görmezden gelmek en büyük intikamdir
D....A
Görmezden gelmek mümkün değil kalp görmeye devam ederken..
Sesine sağır olayım dİyemezsin içinde o sana fısıldarken..
Kokusuna kör olmaya çalışma her meltem ondan eserken..
Boşuna kaçma ayak izleri ardında gelirken..
Ruhundaki müebbeti bitirmeye çalışma,hürriyeti onun nefesindeyken..
Susma..
Bir sözü gurbetini bitirecekken..
Bırak alsın zamana,
Bitmeden,tükenmeden,
SEN..
Görmezden gelmek bana ne kazandırdı biliyor musun? İç huzuru buldum. Bazen etrafımda olup bitenleri görmezden gelemediğim doğrudur ama umursamamaya çalışıyorum çünkü dünya, sonu olacak şeylerle zihnimizi meşgul etmeyi hak etmiyor. Kaygı, depresyon ve kalp darlığını ne yapayım? Vallahi benim için en önemli şey kendimdir, gerisi Allah'ın telafisidir.
çözemedim
istiyor muydum istemiyor muydum
seviyor muydum sevmiyor muydum
sadece geçmişin izleri demek mi gerekirdi
böylece kestirip atmak fazla adice değil miydi
duyguları görmezden gelmek olmaz mıydı
sanki hep görmüşüm gibi onları şimdi mi duygularımı düşünüyordum
bırakmalı mıydım kalmalı mıydım
gülmeli miydim ağlamalı mıydım
anlatmalı mıydım susmalı mıydım
ne anlatmak ne de susmak beni memnun ediyordu
ne yapmalıydım
kötü kalpli bi insanı tanıyabiliyordum zaten kendini belli ediyordu o
asıl benim merak ettiğim benim ona karşı olan tutumumdu
ona haykırmalı mıydım yoksa gülerek kötülüğünü umursamamalı mıydım
mantığımı mı kalbimi mi dinlemeliydim
sanırım hep güldüm..
Bir akşam çıkıp yine evimize geldi.Sessiz ve soğuk bir rüzgar gibiydi. Durduğu yerde rahatsızlık veriyordu. Neden gelmişti ki? Neden burdaydı? Onu o uzun yolundan ayıran neydi? Sevgi mi? Özlem mi? Yoksa sadece mecburiyet mi? Bilmiyordum, bilemiyordum. Bu yüzden en doğru kararın görmezden gelmek olduğuna karar verdim. Böylece hem ben hem o rahatsız olmayacaktı. Ama nerden bilebilirdim bunun onun kalbinde kapanmayacak koca bir yara açacağını?
Belirsizlik, en kötü ihtimalden daha acı vericiydi.. der Dostoyevski. Hayatı hep muallâkta bırakmak; ilk başlarda karar verme zorluğunu öteleyerek kazandığımız rehavet, sonrasında dönüşeceği işkenceyi görmezden gelmek ve içimizde yaratacağı içinden çıkılmaz kaosu da davet ettiğinin farkında olamamak.. Yaşanacak en kötü senaryodan çok daha berbat bir şeydir belirsizlik..