Gözleriniz diyorum bayım, hiçbir şairin kelimelere dökemediği şiir gibi...
Neden hiç gülmüyorsunuz, bayım?
Oysa gözleriniz gülümsemek için yaratılmış.
N. G. Kabal
Ölüm gibi gözleriniz.."Bu bir,iltifat mı?"Hayır bayım,bu bir iltifat değil.Siz,ölümün ta kendisisiniz.Ah,ne zor şimdi bunları size anlatmak.Sessiz bir intihar gibiydi gidişiniz.O günden beri kalbimi uzun ve korkunç duvarların arkasında saklıyorum. Ve artık o kadar o kadar korkutucu gelmiyor o duvarlar. Kendimden ve kalbimden bir hayli uzağım. Bir hataydı sevmek.O simsiyah kalbinize,papatyalar açtırmak imkansıza yakındı.Artık,gülemiyorum. Artık,sevemiyorum. Artık,ağlayamıyorum. Artık kahkahalar atamıyorum bayım. Bakmayın öyle gözlerime.Zira ben daha hiç bir şey anlatmadım.Siz,sizi seven kadını, çoktan öldürdünüz. Boğdunuz onu.Nefessiz bıraktınız.Çırpındı önce,kurtulmak istercesine,bakmadınız gözyaşlarına.Gözlerinizdeki acımasızlığı gördü ve çırpınmayı bıraktı.Bilemezsiniz siz.Sahi siz hiç bir şeyi bilemezsiniz.Ben katilimi sevdim,ölümüm kaçınılmazdı.
İnanmak istedim,aşk ve güzelliğe.Oysa ben şimdi bunlardan çok uzağım.
Gözlerimden okunmaz hüznüm.Siz içimdeki kız çocuğunu,çoktan boğdunuz.
Artık,hiç olmayacak hayaller kurmuyorum.Çiçekleri izlemiyorum.
Kahverengi gözleriniz toprağa benziyor bayım.
Düşsem ölür müyüm?