Günebakan
@gunebakaan
''Demediler hiç göğüs kafesidir, kırılır; omuzdur, çöker. İnsanlar ve şeyler bedenimin ortasından geçtiler.''
42 okur puanı
Aralık 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
İnsan gövdesiyle çarpmıyor kötülüğe. Yüreğinden alıyor yarayı.
Sayfa 92
Benim, kıyısında bir saygıyla beklediğim olanak, başkalarının çiğneyip attığı bir sıradanlıktı.
Sayfa 80
Yaşamı böylesine severken, aklımın ve yüreğimin ömrüme attığı bunca düğümü kime, nasıl açıklayabilirim?
Sayfa 76
Okur Takip Önerileri
Anlamak ağırlaştıkça ağırlaşmıştı. "Acıyla yaşamak çok zor" dedi.
Sayfa 51
Geceyi seyrede seyrede öğrendim ki ışık insanın içinde yanmıyorsa yüzüne vurmuyor.
Neden insan, ne kadar acı geçerse geçsin, çocukluğunu okşar durur yaşlandıkça?
Açık yarada bir ayaz şimdi anılar.
Sayfa 14
"Akşamdan sonra her hastalık artar. Sevda ise tedavisi gayet zor bir hastalıktır."
Sayfa 47
"Sevgi birdenbire ortaya çıkabilir; fakat birdenbire tükenemez."
Sayfa 47
''Cihanın ne türlü bir dert mekanı olduğu malum. İnsanın ne kadar zayıf bir yaratık olduğunu tarife de gerek yok.''
Sayfa 23
"İnsan her adımını mezardan uzaklaşmak için atar, yine her adımda mezara bir adım daha yaklaşır. Nitekim her nefesini ömrünü uzatmak için alır, yine her nefeste hayatından bir nefeslik zaman azalır."
Sayfa 17
"Zaman yine akıp gidiyor ama ben ona şahit oluyorum. Ey zaman, geçtin, gittin ve ben seni gördüm."
Sayfa 77
"Çok sevmek zayıflıktır, sen güçlü ol." diyecekler. Bu güçlü ama yalnız olanların, sevgisini kendine saklamış ve "tek başına" kalmışların doğrusu. İnanma. Genişlet kalbini.
Sayfa 59
"İnsan çocukluğunu cebinde taşıyabilmeli, kendi büyüse de çocukluğunu cebine alıp yanında gezdirebilmeli."
Sayfa 52
"Çoğu mutlulukta gözümüz kalıyor evet. İmreniyor, özeniyoruz. Fakat kimse de kalkıp silkelenmeyi, kendine gelip gününü güzelleştirmeyi, kendini iyi hissettirecek şeyler yapmayı akıl edemiyor. Siyah beyaz ve derin derin uzaklara bakan dalgın ve bedbaht bir fotoğrafı kendine yakıştırıyor da rengârenk balonları taşıyan ışıl ışıl bahar fotoğrafları başkalarına yakıştırıyor sanki. İnsan baktığında şunu düşünüyor. Yahu hiç mi iyi bir şey yok? Hiç mi umut yok?"
Sayfa 48