Günlük

Insanlarımız,bu kötü yaşantıyı dile getirmenin,"muhalefet yapmak"olduğunu sanıyorlar.

Vücudunuz aksam saatlerinde ısı kaybını önlemek için beden ısısını düşürür, sabahları ise bedeni günlük aktivitelere hazırlamak için arttırır. Yani vücut ısısı insanlarda, bir günde yaklaşık bir derece iner ve çıkar.

"sonra, günlerce, hayatın akışına kapıldı. önemsiz gördüğü günlük olayları tekrar yaşadı.."

Üç buçuk günlük ömrümüzü kendimize zehir etmemek icin ne mazideki hayatımıza ve kaçırdıgımız fırsatlara ne de istikbalin olmayacak hülyalarına kulak asmayarak bugünümüze hapsolup yaşamalıyız.Her hadisenin insanı eğlendirecek bir tarafı vardır...

Elizabeth Badinter de, "günlük yaşam ile günlük yaşamın temsili arasında varolabilecek kopukluk" konusunda bizi uyarmakla birlikte, neolitik dönemin daha çok, erkeklerin iktidarlarını oldukça karanlıkta bırakan, ananın etkinliği altında yaşanmış, kadınların saygınlığının ve statüsünün yüksek olduğu bir dönem olduğunu öne sürmektedir.

Ben ikide birde böyle oluyorum
bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiç birinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil... İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile.
Sadece bir yalnızlık ihtiyacı.
Oyle günlerim oluyor ki, etrafım
da küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Taşıp dökülecek kadar kendi kendimi doyurduğumu hissediyorum. Kafamda, hiçbir şeyle değişilmesi mümkün olmayan muazzam hayaller, bana her şeylerden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor. Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakin birini arıyorum. Bütün bu beynimde geçen şeyleri teker teker,uzun uzun anlatacak birini. O zaman ne kadar hazin bir hal aldığımı tasavvur edemezsiniz. Kış günü sokağa atılmış üç günlük bir kedi yavrusu gibi kendimi zavallı hissediyorum.

Sanat,inanç gibi,sadece tek bir şeyden korkar:Kayıtsızlıktan.