Habibe Ercan
@habibercn
Hayatta en hakiki mürşit ilimdir. `MKA
Instagram/tiktok:habibercn
öğrenci
İstanbul
22 Mart
72 okur puanı
Ocak 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Ben ölü hatıraları içinde büyümüş mezar bekçileri gibi bir adamım.
Gündelik gaileler, hayhuylar arasında pek farkına varılmıyordu amma bu, ne gülünç, ne boş, ne aşağılık bir hayattı.
Okur Takip Önerileri
Yalnızlığın acısını, ben asıl hastalık zamanlarında hissetmişimdir.
Çocukluğa ait acı hatıralar, insanın bütün hayatını kaplıyor.
Benim fikrime göre, olayların önemi, kendi büyüklükleriyle değil, uyandırdıkları tahassüs ve döktükleri gözyaşıyla ölçülür.
İnsan olsun da, derdini dökecek bir başka insana muhtaç olmasın, buna imkân yoktur.
Çektiği ıstırap, insanlardan gördüğü fena muamele, bu ruhu bir çukur gibi kazmış; his, fikir ne varsa onun derinliğine gömmüştü.
İnsan, uzun müddet, zihninde taşıdığı hayale o kadar sahip oluyor ki, en benzemeyen şeyleri bile o zannediyor...
Onda, hayatın sönmesi, solgun bahçelerde, son güneş yaldızının sönmesi gibi sakin ve sessiz bir şey olmuştu.
"...asıl olan birdir ve bir esastır. Fakat nedense bir'i yarım sayar ve iki yaparak tamamlamaya çalışırlar. İki lanet bir sayıdır, kendine yetmez, hep üçe koşar ve sonra sil baştan."
Zaten bu hayatta, her zaman bir şeyler eksikti. Ya da bana öyle gelirdi.
Ne olmuştu da, "Seninle dünyanın her yerine gelirim," diyen Müzeyyen, durduğu yerden çekip gitmelere başlamıştı. Nerelere gidiyordu?
"Fakat Müzeyyen, bu derin bir tutku"
Üçüncü şahıs olarak kalışına, hep gidici kadınları sevişine, bu gidiciliklerin bir mecburiyet gibi duruşuna, Sadri'nin bu mecburiyetlere, giden kişinin özgürlüğü olarak bakıp, ona ihanet etmemek için kendine ihanet edişine...