Küçükken mahallede ılık bir rüzgarın boynumu okşadıgı, yıldızların parladıgı, avuçlarımda topragın burnumda da kokusunun tüttügü o güzel günlerde hissettigim gibi, mutlaka yalnız degildim, Tanrı bir yerlerde beni görüyordu ve insanlar kadar sevgisiz de degildi.
Çok sonraları anladım ki beni ayakta tutan şey içimdeki umut, yani Tanrı’ nın ta kendisiydi.
Tanrı her insana farklı şekilde seslendigi gibi bana da umut hissiyle seslenmişti.