“düşersin ama kalkarsın, canın acır ama bu acıyı yok sayarsın, ağlarsın sonra gözyaşların kurur, mahvolursun belki de ama elbet atlatırsın. çünkü kendini bir şeylerle savaşmaya alıştırmışsın ve her şeyin geçeceğine inanmışsın. ama bak bir yanın hâlâ dizlerini kendine çekip yok olmayı diliyor. çünkü sen de iyi biliyorsun, her şey geçse bile o yanın hiçbir şeyi unutmuyor*”