Onun yaşadığı yerde yaşamak, onun gibi yaşamak değildi.
Birdenbire niçin buralara geldiğimi düşündüm... Hiç... Sebep filan yoktu... Karar vermeden yürüyüp gelmiştim.
...onu gece vakti sokaklara düşüren acaba içinin bu boşluğu, hayatının bu gayesizliği değil miydi?
Okur Takip Önerileri
her şeye hazır bulunan ve kimden ne gelebileceğini bilen bir insanı sarsmak mümkün müdür?
insanlara ne kadar çok muhtaç olursam onlardan kaçma ihtiyacım da o kadar artıyordu.
“Ben sana rehber değil, ancak yoldaş olabilirdim fakat ikimiz de yolu bilmiyorduk ve birbirimize yük olmaktan, birbirimizi şaşırtmaktan başka bir şey elimizden gelmiyordu”
“Günün birinde büsbütün başka bir insan olacağını ümit ediyordum. İlk günlerde biraz kuvvetlenen bu ümidim, yavaş yavaş tamamen yok oldu. Senin, bu yaşa kadar içinde bulunduğun insanlar ve muhitle birdenbire hesap kesecek cesareti kendinde bulamadığını anladım. Bende sana bu cesareti verecek kuvvet yoktu.”
“Ömer, benim kalmamın senin üzerinde en küçük bir tesiri, bir faydası olacağını bilsem muhakkak kalırdım.”
seni niçin sevdiğimi bir türlü bilmiyordum. huylarını, yaptığın işleri beğenmiyordum demeyeyim fakat anlamıyordum. sen de benim birçok şeyimi anlamadığını inkâr edemezsin... böyle olduğu hâlde nasıl garip bir kuvvet bizi birbirimize bu kadar sağlam bağlamıştı? ilk andan itibaren tamamıyla başka dünyaların insanları olduğumuzu anladığım hâlde beni burada tutan ve seni gördüğüm zaman içimi sevinçle dolduran neydi?
biz, hiçbir tarafları birbirine benzemeyen, hiçbir müşterek düşünceleri ve görüşleri olmayan iki insanız... kim bilir ne gibi sebeplerle tesadüf bizi birleştirdi?
belki pek az... ama var... unutmayın ki, dünyada en korkunç şey ümidini kaybetmektir.
...
halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? bu bizim gururumuzun, salaklığımızın uydurması... içimizdeki şeytan pek de kurnazca olmayan bir kaçamak yolu... içimizde şeytan yok... içimizde aciz var... tembellik var... iradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey, hakikatleri görmekten kaçmak ihtiyadi var...
şimdi kendime herkesten evvel ben inanmıyorum. tamamıyla değişeceğim... muhakkak... fakat ne zaman? senelerce süren bir mücadeleden sonra mı? yoksa hiç muvaffak olamayarak bu manasız varlığı taşımakta devam mı edeceğim?