Dışarda kuşlar ötüyor.
Dağlar kızıl ve çıplak.
Kavakların kılçıkları sarımtırak yaprakların altında kaldı.
Deminden beri koca bir leylek sabırlı ve hamarat,
önümüzdeki viranelikten çer-çöp topluyor yuvası için.
Burdan bakılınca şehir: terkedilmiş gibi bomboş görünmekte.
Uzaktaki saat on biri çaldı.
Bütün nikbinliğim, şu bitmez tükenmez nevi şahsına münhasır hazinem, dolup dolup taşıyor.
Pek yakında kurtulacağız, diyorum, inadediyorum.
Kestim mektubu.
Saatler geçti.
Avluya indim.
Nefis bir güneş var.
Ah, gözünü sevdiğimin bozkırı,
zerre zerre sıhhat topladığını hissediyor insan.
Nazım Hikmet Ran
Nihayetinde kadın; kadın olmayı unutup sadece anne oluyor. Hatta eşine de annelik etmeye başlıyor. Fakat anneliği de çok sağlıklı olmuyor. Bütün ilgisini sevgisini çocuklarına yükleyince çocuklarını kendine bağımlı, hayata karşı güvensiz yetiştiriyor. Hayatını çocuklarına adadığı için onlardan beklentisi de çok oluyor. Bu beklenti çocuklar
Mustafa Kemal İzmire Geliyor! (‘Köpeğe havlama, haine kahpelik yapma denmez’)
Sağlığında dedemle çok sohbet ederdik. Son derece beyefendi bir insandı. Ölünceye dek ağzından tek kötü kelime duyan olmamıştı. Öyle ki; fırına ekmek almaya giderken bile tıraş olup kravatını takar, titizliği ile anneanneme adeta fenalıklar getirirdi. Dün onunla rüyamda konuştum!..
Önce biraz Atatürk’ten söz ettik..O’nu İzmir’e geldiğinde bir
Immm lan saçlarımı da çok özlemiştim..
Sinirlenince koparıp koprıp böle kökünden. Her koparışta anamın içi cız eder. Ahahah
Ama banane ben çok severem yimağ. Yedim ama midem bulandi. Her zamanki gibi değildi. Rengi de gitmiş zaten. Zaten geçen az daha hepsinç kurutma makinasına veriyodum. İnanmersınız ama ben saçlarımı kurutup deliler gibi şarkı
Canım İnsanlar
Her şeye rağmen sehrimin sokaklarını seviyorum
Yürürken şarkı söylemeyi,
Bebek arabasından koca boncuk gözleriyle bana bakan bebeklere el sallamayı,
"Iyi aksamlar"dediğim teyzenin 'seni tanımıyorum neden iyi akşamlar dedin bana' bakışını bile seviyorum
Ben, benim teyze
Hiçbir vasfim yok
Öyle çok zeki, hamarat ya da