Sevgilim
Sev_gi_lim
Sevgi_li benim
İşin köklerden doğduğunu fark ettiğim an, uzun cümlelerle meseleyi gizlemeye çalıştım.
Güzel vurucu cümlelerden önce her şeyi betimlemek isterdim
Uzun uzun, ağır ağır, en küçük detayına kadar.
Hemen aklıma sen geldin, doğal olarak daha sonra ben.
Doğal olarak sen benim ne sevgilim,
Ne böyle kavramsal olarak meselemsin
Gül bahçeleri ardında seveninin bile katlanmak istemeyeceği anda, sarmaşıkla kapıları ve çiftleri saran o ince dallardan bir tanesisin.
Yere düşen yastıklar, nevresimin ucu, fincanımda kahve, elimde kalem, önümde kağıt, kağıt üstünde bir sırım dizili harfler, heceler, cümlelersin.
Onlar bile soruyorlar nerde diye, burda diyorum inanmıyorlar
Sen inanç bağlamında bir meselesin
Tüm bu meseleler birikince sen,
Her dışarı çıktığımda iğrenç bir apartman gibi hisseden
Yarasının kabuğunu bir ömür boyu sökemeyen
Yeni her şeyden çekinen ve deli gibi sıkılmasına rağmen kabuslarından tek bir ders çıkarmadığı için, uyuyamayan benden sebep bir aidiyet sesisin.
Kirazın dalı
Çöpünün tabağı
Derenin, dağın, taşın, perde kornişinin ve hatta elimin, yüzümün bile bir yerinin olduğu bu yeryüzünde, sen benim yanımda değil nerede olacaksın?
Kelimelerimiz kökten türemesin ama uzatayım
Biriyileşmebirsığınmadanöteköksüzbirbirleşikkelimesin
Yağmur ERDEM
hakikat...
Derler ki bütün kainat bir noktadan ibarettir; insana verilen o noktada mündemiçtir ve bildiğimiz her şey o noktadan türemiştir. Hattat yazmaya kalemin kağıda dokunduğu yerden başlar, her şeyi içine sığdıran o sırlı noktadan... Sonradan kağıda nakşedilen her kelime o noktanın hakikatinden doğar, cümle lisan o bir tek noktanın içine
Bu acıyı doğuran sensin
Beraber yaşamak bana kaldı
Bu kalem
Bu kağıt
Bu harfler
Bu sözler
Ve bu şiirler
Hepsinin gerçeği benim...
Çoğu sorunu hikayeleştirdim. Keyifli okumalar dilerim.
Kar-u Beladan bir ışık dünyaya düşer. Hangi kıta, mekan, şartlar nedir, fark etmiyor. Tanrının zarı döner ve ivmesi ne zaman biterse orada filizlenirsiniz. Hiç bilmediğin, anımsayamadığın bir pencereden dünyaya gözlerini açarsın. Sevmelerle, sevinçlerle, çalgı ve çengilerle karşılanırsın. Ağıtlarla, türkülerle de yolcu edilirsin. Doğarken
Varoluşsal Betimleme
Kar-u Beladan bir ışık dünyaya düşer. Hangi kıta, mekan, şartlar nedir, fark etmiyor. Tanrının zarı döner ve ivmesi ne zaman biterse orada filizlenirsiniz. Hiç bilmediğin, anımsayamadığın bir pencereden dünyaya gözlerini açarsın. Sevmelerle, sevinçlerle, çalgı ve çengilerle karşılanırsın. Ağıtlarla, türkülerle de yolcu edilirsin. Doğarken
yıllar sonra kendimi bu küçük odamda bulduğumda bile tekrar aynı kelimeler dökülüyor kalemimden önümde duran beyaz bir kağıt parçasına.
ölüm.
kalemimi bırakıp bakıyorum ne yazdığıma, sadece bir kelime.
ölüm.
Kalem seni bilsin diye yazıyorum, mürekkep güzelliğine şahit olsun diye, kağıt seni misafir edip kokunu hissedip şereflensin diye seni
yazıyorum, cümleler, kelimeler, harfler, virgüller, ve noktalar seninle anlam bulsun diye yazıyorum seni ey YAR.
Beklemeli. Çünkü hattat istif için bekledi. Beklemeli çünkü mürekkep, kalem ve kağıt bekledi. Beklemeli çünkü harfler nazarı bekledi. Beklemeye beklemekle mukabele etmenin adı murakebe. Bekleyen, beklediğine vasıl olabiliyor.