Bu cismim ateş-i aşkınla yansın ya Resulallah
Bu çeşmim hab-ı gafletten uyansın ya Resulallah
-Leyla Hanım
Kasd et ihlâsa vü riyâyı bırak
Kendi hazzın ko Hak rızasına bak
Yaradan usladır seni ancak
Hây nefsim seni nic'eyleyeyim
°° 
Aziz Mahmud Hüdayi
Çaresizlik mi teslimiyetsizlik mi??
Bazen kendime derim:”sen bambaşka bir alem,insanlar ise senin içinde var olmuş bambaşka bir alem”..
Hep düşünür dururum,bu düşünceler bir radyo frekansı gibi beynimi içini kurcalar durur.
Tuhaf tuhaf sesler işte…
“İnsan hiç kendini bir kitap misali okumayı sever mi”garip bir soru belki de,ama hepimiz kendimize bir baksak bizde garip değil miyiz sizce??
Sizi bilmem ama eğer bu âlem bize sunulmuş bambaşka bir âlem ise sevmesek dahi okumak zorundayız ,derim kabullenmek istemesekte…
Her âna,her şekle yağmur gibi yeryüzünden boşanan bir katre gibi…
Bilmiyorum ki evet evet bilmiyorum,sessizce sükutun verdiği bir hâl ile hâlleşiyorum.Ten korkusunun verdiği ağırlığınca kaçmak,çok uzaklara belki de,hiç kimsenin ruhumun derinliklerine giremeyecek çukurluklarında delice saklanmak..
Oysa kim kaçabilirdi ki kendinden,kendisi kendinde olduğu sürece..
Nefsim miydi bende olan yoksa benmiydim benim içinde var olan.Kabullenmek ıstırabı neden yakar beni bu denli.
Çıldırmış cinlerin felaketi bile bu kadar sarmamıştı etrafı..
Peki neydi beni böyle mahsun bırakan bu hâlet?..
Temaşa eder bilmeyen gözler.
Kim ki o kişi,hayrola…
Kimsin sen?
Ne bu konuşmalar ne dersin bana garip garip??
Anlamıyorum kafamın içinde dönen tilkileri..
Baktıkça kaybolmak mı yoksa hiç olmamak mı bu bende ki yanan çıra…
Sessizliğim alnımda yazılı bir kadere mi teslim,yoksa kabullenişim içinde ki sadakat teslimiyetim miydi beni bu denli çaresiz bırakan..
Sükutumu berraklaştır Ya Rabbelalemin…
Hicretsizlik
hazret-i ömer olsa ağzımı yüzümü dağıtırdı
iftar sonrası çay ve sigaralardan
hazret-i ali kale bile almazdı şu bitirme tezini
bir evsizle çorba içecek kadar cesur olmadığım duyulsa
ensar kız vermezdi
medineli çocuklar
tebessümler fırlatırdı nefsim kanayana dek
tenimi ilk gazvede bırakıp kurtulmak belki
bakışlarıma mescidin kumları bile fazla
bir
Kalemimden..
BİLMİYORUM ANNE
Dünya derdi ile oldum divane
Sustuğum yerden susuyorum anne
Gördüğüm her şey geliyor bigane
Sustuğum yerden susuyorum anne
Halet-i ruhiyem olmuş keşmekeş
Bu akşam bu şiiri yazmak istedim
Kalemim diyor "yaz şiir, ey şair!"
Nefsim diyor "ey kalem, neye dair!"
O hâlde yazarım şi'r-i muhalled
Her kelimat ola nakş-u mukayyed
Belde-i Bitlis'ten olduk fırqet
Bu şair turb-u gubara olur hasret
Ger, bir hatve atarsa yamuk kadem
Fuc'eten zail olur ruhumda elem
Bu şaire derlerdi "teşkê te
"NAMAZ ve TEMBELLİK..."
Eğer siz de yatsı namazını vaktinde kılmadığınızda sonradan kılacakken bir tembellik ve üşengeçlik hissediyorsanız, diğer namazları kılacakken "bir an önce kılayım da kafamdan gitsin" gibi bir duyguya kapılıyorsanız bu yazıyı okumanız iyi olur.
Bir şeyi kendi nefsimde çok iyi tecrübe ettim: Bir namazı vaktinde –hele de cemaatle-
Ey nefsim!
Oldu zannediyorsan kendini tam,
Bil ki delildir olduğuna ham.
Şair’ül İslam Yunus Kokan