"Kişinin yaşamındaki her şey değişim, hareket, yıkım halindeyse, insani ele geçiren tek duygu, bir çaresizlik duygusudur; bir toz fırtınasına ya da santrifüje kapılmış, fırıl fırıl dönüyorsundur sanki."
"Onu yalnızca bir anlığına görebildim, karanlıkta parlayan bir kıvılcımın sönme süresi kadar... Göz açıp kapayıncaya kadar; yüzünü bana yalnızca bir kez çevirdi, tek söyleyebileceğim... hiçbir şey."
"Nedensizlik, insan psikolojisinde yeni bir şey. Yeni mi? Eh, eğer baştan beri oradaysa bile iyi yönlendirilmiş, terbiye edilmiş, toplum kurallarına uydurulmuş olmalı. Ya da bu mantıksızlığın, nedensizliğin sergileniş biçimlerine öylesine alışmıştık ki, farkına bile varmamıştık."
"Sessizce durdum, bir telaş hazırlanmakta olan White ailesini seyrettim, geçmişimi, geçmişimizi gördüm: Komik görünüyordu. Komikti. Rollerimizi, bize biçilen rolleri oynarken, oldum olası gülünç, küçük, kendini aşırı önemseyen hayvanlardık..."
"Ona alışmıştık, ayak uyduruyorduk: Ben de herkes gibi kısa, çekingen nefesler alıyordum, ciğerlerimize, bünyemize çektiğimiz şeyi vesikaya bağlayarak, azaltarak, zehirleri de azaltabilirmişiz gibi – hangi zehirleri, peki?"