Sabitlenmiş gönderi
Keşke ona anne dediğimi hatırladığım kadar uzun yaşasaydı.
“Bu dünyaya sahip olmaya değil, bu dünyaya şahit olmaya gönderildik biz. ‘Bizim’ dediklerimizde bizim değil, biz de bizim değil. Bir gönlümüz var bu dünyaya sığmayan o da bizim değil.
Ah ki o gönül bedene sığmaz gönül, cihana sığmaz gönül, kendine dahi dar ve hep sonu olmayana makam olacak kadar. Oraya neyin sevdasını koyarsanız dünya sizin için odur.
Ve o gönül ki Allah’ın sevgisinden başka ne varsa fazladır. Ve harap eder gönlü dünya sevdası. Harap gönülde sultan ne ede de misafir ola?”
“İlla bir isim seçeceksem kendime dilsiz değil de lâl demelerini tercih ederim. Bir eksiklik değil de bir isim gibi, noksanlıktan ziyade bir hususiyet gibi. Hatta şiir gibi; lâl.”
Okur Takip Önerileri
“Unutuyorsun bazı zamanlar bir kan pıhtısından belki de kirli bir sudan yaratılmış olduğunu. Aklına dahi gelmiyor. Zira ben gelmesini hiç istemiyorum.
Nefs denen celladın kılıçlarından biriyim ben. Bir yanım değil, her yanım keskin. Ve her zerremden dermansız bir zehir damlar. Bir kez değdi mi bedenine tüm benliğini sarar. Kaçmak istediğin ama yine de vazgeçemediğin bir illet gibi…
Adımı mı merak ediyorsun? Anlamadın mı hâlâ? Tanımadın mı beni? Adım Kibir… Sen büyüdükçe ben de büyürüm. Sen güçlendikçe güçlenir, sen yükseldikçe yükselirim.
Ben koymadım bu ismi kendime, ben bulmadım. Sen de bu isimle hitap etmiyorsun çoğu vakit bana. “Ben yaptım, ben başardım, ben oldum” diyorsun da bütün bunları asıl yapanı bilmiyor ve bu sözlerin benden olduğunu fark etmiyorsun.
Söylemesem de kabul etmesen de ne çok seviyorsun beni ne çok hoşuna gidiyorum.
Sen söylemesen de ben biliyorum…
Üstadımın adı Nefs ve ben onun en kudretli askeriyim, ben insanın kibriyim…”
“O kalp ki istekleri bitmez, biterse insanlık biter. Sevmek ister, sevilmek ister. İlgi ister, şefkat ister. Güven ister, destek ister. Görmek ister, görünmek ister.
O kalp ki boşluk bilmez, kabul etmez. Doldurmadıysa bir baba yerini, bir anne bölümünü illa başka biri de olsa doldursun bekler. Umut eder, hayal kurar. Arar durur, bekler durur.”
“Dünyadan ne denli uzaklaşırsan Allah’a o denli çok yaklaşırsın. Dünyayı, nefsini seven insan Allah’ı sevdiğini iddia etmesin asla. Zira yalandır.”
Hiçbir şeyin mucize olmadığını düşünen biri için her şey standart, sıradan ve sıkıcı olur. Sahip olduklarına zaten sahiptir ve bunda orijinal bir şey yoktur. Sıhhatli bir nefesin, ağrısız bir günün, deliksiz bir uykunun kıymetini bilemez. Mutlu olabilmek için ise kendinde olmayıp başkalarında olan nimetlere bakar. “Her şeyin mucize olduğunu düşünen kişi için ise yaşıyor olmak bile bir mucizedir, daha ne olsun?”
“Hayat işte bazen bir alıp bir veriyor, bazen vermiyor alıyor, bazen de hep veriyor. Bilemeyiz ki nasip nedir.”
Derin yaraları var ruhun, adeta bir Kutupyıldızı gibi, onlara bakarak yön tayin ederiz. Nereye gideceksek, o izler bize yol gösterir. Yeni bir hayata, berrak bir geleceğe doğru hamle ederek yaşıyoruz ama yolun sonunda elimize yeni bir geçmiş tutuşturuluyor. Derdimize derman ararken, derdimizin dermanımızın ta kendisi olduğunu fark ediyoruz. O halde o bilindik sözü değiştirme zamanı: Varım çünkü yaralıyım. Yaralıyım çünkü yaşadım. Yaralanmaya kendini açan insan, varlığa da kendisini açmıştır. Rüzgâra, güneşe, yağmura, borana. Sevince ve hayal kırıklığına. Hiç yenilmemiş olanlar hiç savaşmamış olanlardır. Yaralı ve incinmiş bir hayat hakikatin yalın güzelliğiyle ışır bize; kalbin belleğinden konuşur, “Yaralarım aşktandır,” diye fısıldar, çünkü “ sadece aşk sonsuza dek kanayabilir.”
"Her şeyin anlam ifade ettiği bir dünyada her şey ne kadar da anlamsız."
" Demek ki düşünmemek unutmak demek değilmiş. Aslında Tanabay unuttuğu için değil, istemediği için düşünmüyordu geçmişini. Düşünmemeye çalışırdı o acı veren geçmişi. "
" Bize hiçbir şey yapmadılar, bizi tümüyle hiçliğin içine yerleştirdiler, çünkü bilindiği gibi yeryüzünde hiçbir şey insan ruhuna hiçlik kadar baskı yapmaz. "
" Allah dilerse her şey olur, ona kuşku yok. Fakat Allah'ın dilediği, emrettiği hayat yaşanmadıkça, Allah’ın hükmü insanlar arasında yürürlüğe girmez. İnsanı o hayat tarzını yaşamaktan Allah mahrum etmiyor, o kendi kendini mahrum kılıyor. Çünkü Allah, dinini tamamlamıştır. Fakat o din yaşanmadıkça onun yeryüzünde yürürlüğe girmesi adetullahtan değildir."
" Düşünme. Fakat ona düşünme dediği için kendinden utandı, çünkü ellerinin soğukluğundan, yüreğinin çarpmasından onun tek bir şeyi düşündüğünü, o tek bir düşünce tarafından yönetildiğini biliyordu ve onu düşüncelerinden uzaklaştıracak bir mucizenin olmadığının da bilincindeydi. "
