İrem ALAGÖZ
@iamoonchild
İrem
26 Kasım 1999
240 okur puanı
Ağustos 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Ama güneşi ya da ayı veya yıldızları öldürmeye kalkışmak zorunda olmamamız güzel.
Böylesi bir balığı ne gördüm ne işittim. Ama onu öldürmek zorundayım. Yıldızları öldürmeye kalkışmak zorunda olmadığımıza memnunum.
Öldüğünüzde, hikayeniz tamamlanmış değil, birdenbire yarıda kesilmiş olacak. Hayatınızdaki hikayelerin her biri eksik kalmış olacak.
Okur Takip Önerileri
Geçmiş bir yük treni gibi geçiyordu bedenimden. Acıyı, çekmiyordum; bedenimin her hücresi, zerre zerre, acının kendisine dönüşmüştü. Açık, çok açık bir yara gibi duyuyordum varlığımı. Kapatamıyordum onu bir türlü. Durduramıyordum kendimi.
güzel olan, sevdiklerimiz değil, bizim onları sevme kapasitemizdi
Onu o kadar sevdim ki, ondan önce bildiğim her şeyi unuttum. Kelimelerimi unuttum, davranışlarımı unuttum; nasıl hareket edileceğini, ve, nasıl dönüleceğini, unuttum...
Ondan ayrı, ona bakmadan geçirdiğim her an bir yanım eksik gibiydi; ancak onun etrafındayken tamamlanabiliyordum.
Kurtların büyüttüğü kızları evcilleştirebilirsiniz; ama kitapların büyüttüğü bir kız, etini cendereye sıkıştırsanız dahi bu dünyaya uyum sağlamayacaktır.
Okumayı öğrenmek çocuğun hayatındaki her şeyi değiştirecekti. Çocuk artık bahçe kapısına sıkı sıkı tutunmuş halde uzakları seyretmiyor, uzakları sayfalarda arıyordu. Sayfaların görünen ve görünmeyen uzaklardan daha uzak olduğunu, okuyan kim bilmez? Çocuk seneler sonra, insanların değil, kitapların elinde büyüdüğünü söyleyecekti.
Giderek daha çok soğuyorum bu dünyadan.
Ortopedi, romatoloji, nöroloji uzmanlarına, onlara inanmazsanız yazarlara ve sıkı okurlara sorun: İnsan kırıldıkça boynundan incelir. Boynum inceldikçe inceldi, uzadıkça uzadı ve sonunda çok zarif, çok beyaz bir kuğu oldum. Zarafet timsali olduğumdan söz ettiler, ama yanıma yaklaşmaya cesaret eden birkaç meczup hariç, hiç kimse ne kadar güçlü olduğumu göremedi. Zerafetimin gücümün yalnızca bir sonucu olduğunu fark etmedi. Kırıldıkça parçalandım, bin parçaya bölünüp yıldızlar halinde gökyüzüne saçıldım. Işığımı övdüler, ama nasıl yandığımdan hiç söz etmediler. Beni içeriden yakan ışıkla geceleri her birinizin üzerine vurdum. Gecenizi suni lambalarla öyle aydınlatmıştınız ki, benim ışığımı göremediniz
Beni büyümek isteyen her yerimden kestiler. Köküm kurudu sandım. Ama dallarım her seferinde yeniden, yeniden çıktı.
Kadınlar da aslında, kendi hayatlarının kontrolünü kendi ellerinde hissetmedikleri için beden ısıları erkeklerinkinden düşük. Olabileceğiniz şey olmanızı o kadar istemez ki dünya, yataktan çıkar çıkmaz hava bile saldırır size. Teninize değen, ciğerlerinize giden nefes dahi ateş gibi yakar canınızı.
Uzun yıllar kendimin yasını tuttum. Olabileceğim halde olmadığım insanın, yapabileceğim halde yapmadığım şeylerin yasını.
Bir kadın bedeniyle, hareketleriyle, fikirleriyle, tercihleriyle ne kadar az hacme sahipse o kadar makbuldür dünyanın gözünde.