Bilime,tanrısal bir rol yüklemeyin.Bilimden sahte bir din çıkarmaya çalışmayın.Bunu yaparsanız dine de bilime de kötülük yaparsınız.
Sayfa 87Kitabı okudu
Farklılıkları bir zenginlik; “öteki”ni, “ben”i zenginleştiren ve güçlendiren bir unsur olarak görebiliriz.
Batı’nın İslam algısı, aslında kendisinin aynadaki yansımasıdır.
Ümitvar olanlarımız insanoğlunun özündeki iyinin bütün kötülükleri aşabileceğine olan inancını yitirmek istemiyor.
“bu asırda menba-ı temeddün ü terbiye gibi itikat çok olunan Avrupa’nın zaman-ı ûlada vahşet ve cehaletin merkezi olup…” dedikten sonra kendi milleti adına bir şehadette bulunur: “Ve senin milletin olan Türkler ve dindaşın bulunan Araplar, kendi namlarını ibka edecek nice nice âsâr-ı nâfiaya muvaffak olmuşlardır. Yine olurlar.”
Gerçek sanat varlığın konuşmasına izin veren sanattır. Sanatçı o ortamı hazırlar. Onun “medyum” u olur. Konuşan, varlığın sanat formuna girmiş halidir. Bu bazen şiirle olur, bazen müzikle, bazen resimle, bazen başka bir şeyle olur. Ama son tahlilde o eserle kurduğunuz temas sizi varlığın hakikatiyle yüz yüze getirir.
Ama sevgiyi rasyonalize etmeye başladığında ruhunu kaybedersin. Gerçek sevgi her tür izahın, sebebin, gerekçenin toplamından daha fazla bir şeydir. O idrak makamına ulaştığında artık sebepsiz sevmeye başlarsın. Sebepsiz sevdiğin için de hiçbir hadise, neden, kusur, söz, hareket seni o sevgiden uzaklaştırmaz. Bu, sevginin son noktasıdır.
Aristo’nun dediği gibi biyolojik anlamda herkes yaşar ama sadece iyiler iyi bir hayat yaşar.
Bir insanı, insan olduğu için değil, parası, gücü, konumu, makamı, vs. için seviyorsak, sevgiyi süfli bir amaca ulaşmak için araç haline getirmişiz demek. İnsan sevdiğini başka bir şey için değil, o olduğu için sever. Bu dışındaki her izah, sevgiyi araçsallaştırır ve içini boşaltır.
Sayfa 94
Her düşünce eyleminin son tahlilde varlığın bir yönünü kavramak ve tecrübe etmek olduğunu bilmem gerekir.
Sayfa 67Kitabı okudu
“Usul ve üslup, bilgi ve birikim meselesidir.”
Sayfa 189
