Bir kitap okudu
150 syf.
·
Puan vermedi
Duyguların Geometrisi
Önce sevdim. Sevdiğimi öğrendim, sevebildiğimi farkettim: Sevdikçe kendimi kainatla topladığımı gördüm.
Affetmeyi öğrendim: Affetmenin, dostlarımı onla çarpmak olduğunu farkettim.
Pişman oldum: Pişman olduğumu itiraf ettim, pişman oldukça, hatalarımı küçük, anlaşılır ve bağışlanabilir parçalara bölebildiğimi gördüm.
Hatırlamayı öğrendim: Hatırladıkça, sevgilerimin kare kökünü bulup, onlardan hüznü çıkardığımı farkettim.
Değer vermesini öğrendim: Değer verdikçe sevgilerin küpünü bulup, onları mutlulukla çarpabildiğimi gördüm.
İltifat etmesini öğrendim: İltifat ettikçe, insanlarla aramdaki en kısa mesafenin bir tebessümün resmettiği eğri bir çizgi olduğunu gördüm.
Özür dilemesini öğrendim: Özür diledikçe nefretin ve öfkenin sonsuza bölündüğünü, böylece dargınlıkların limit sıfıra giderken yok olduğunu farkettim.
Aşık oldum, aşkı tattım: Böylece bir üçgenin iç açılarının toplamının 180 dereceyi aşıp, bütün yamukları kendi içinde barındırabildiğini gördüm.
Hüzünlendim: Hüznü sevdim, hüznün kalbime dokunmasına izin verdim. Böylece bütün mutlulukların ve zevklerin sonunda ayrılık çizgisine teğet geçip geri döndüğünü gördüm.
Ve bir gün öleceğim: Kesinlikle öleceğim ve öldüğüm gün anlayacağım ki, yaşadığım hayat, paydası sonsuzluk olan basit bir kesirden ibaretmiş. Kesrin payında ne olursa olsun, ne kadar çok şey biriktirmiş olursam olayım, hepsi son işlemde sıfıra eşitleniyor. Kesrin üzerine, yani bu dünyaya, sonsuzluk cinsinden bir şeyler koymam gerekiyor. Yoksa elde var sıfır.
Tüm bu işlemlerin sağlamasını yapmak isterseniz, kalbinize bir bakın.
Okur Takip Önerileri
İçten bir tebessüm, kalbimizin bütün sırlarının yüzümüze vurmasıdır.
İlk tanıştığımız yer, ilk tanındığımız yer. Varoluşumuzun kristal ayinesi. Ruhumuzun billur penceresi. Biraz yüzle geliriz aleme, bir yüze dökeriz varlığımızın tortusunu. Bir yüzden gelir ve geçeriz şu yeryüzünü. Gökyüzünü yüzümüzde çoğaltır, yüzümüzle yağmurlara hoşgeldin deriz, yüzümüzde rüzgarlar ağırlarız. Yüzümüzden gelip geçer güneşler, yüzümüze düşer gökler.
Artık rahatlayıp eğlenebilirdim. Huzurlu ve mutluydum. Eski dostum olan sol ayağım, müzik eşliğinde ritim tutarken sandalyeme yaslandım.
Duyguları evrenseldi; çok kişi tarafından kabul görmüştü, aynı zamanda eşsizdi. Düşüncelerinin o ender rastlanan güzelliği ve ifadelerindeki sanatı beni büyülüyordu. Sanki insan zihnini parçalara ayırıyor ve bunları tek tek ele alıp gün ışığına çıkararak dünyanın gözü önüne seriyordu. Bence Shakespeare, insanın düşüncelerini daha önce hiç kimsenin yapmadığı kadar güçlü bir biçimde ortaya koyuyordu.
Bizi diğerlerinden ayıran özelliklerimizi, kişisel yetenek ve özel fırsatlar olarak görüp doğru bir şekilde değerlendirebilirsek hayatımız zenginleşir çünkü “hepimiz hakikatin farklı renkleriyiz.” (Dinayet Aylık Dergi, Nisan 2021)
İnsanın sadece beden kulağı yoktur, bir de gönül kulağı vardır. Gönül kulağı ise sesleri değil, manaları duyar.
