...git gide "zaten insanlarla bir arada olmanın saçma olduğu" kanısına varmak, derken ipin ucunu kaçırmak...
Zaten hayatın kıvamı da bu değil mi? Kederli, neşeli.
Sen olarak yaşamanın ne olduğunu onlar nereden bilecek ki?
Kendine bakmamak, kendinden kaçmak gerekir. Bazen.
Bir adım attım. Sonra bir tane daha... Yürüyüp geçebildim geceden. Ses düştü içime yeniden. Yetmez mi?
Bazı kalpler ana baba günü...
Sana ilişen yansa bu oyunda. Sen hiç yanmasan. Bir değişiklik olarak sen yanmasan bu sefer!
Hayatlar evler gibi olabilse keşke. Kapısına kilidi vurup biraz dışarı çıkabilseniz. Selam veren tanıdıklara "Kusura bakmayın. Ben bir süreliğine ben değilim. Kendim de tatildeyim" diyebilseniz.
Bazı sahneler senin yokluğunda çekilsin.
Durdum. Çünkü içimde ses bitti. "Koş" diyen şey yoruldu.
Öyle beklenmedik bir şefkatle, hele ki zayıf bir anınızda sorulursa bazı sorular, derinden hal hatırlar, uyutulmuş kabuklar mı kalkıyor, insan bir anda çözülmek mi istiyor neyse, en başından başlayıp anlatasım geldi..
Bazı kalpler kendine kendine atıp, kabadayı sanıp kendini, kendi kendine vururmuş.
Hayatta telafi edemeyeceğimiz şeyler vardır. On beş yaşında evden kaçmamış olmak gibi .
Walter Benjamin
Doğru
Kimileri , bir gece , tek başına içip, tek başına ölmek için severler . Onlar , bir gece bir düzen bozulup da birinin canı yanmasın diye tek tabanca gezerler .
Konumlar zihniyetleri belirler ... insanlar kendi gerçeklerinden bakarlar dünyaya.