Yabancı ile alakalı yapılabilecek en kısa ve öz incelemeyi, Simone de Beauvoir hepimizin yerine yapmış.
Bir çocuk gördüm,ağlıyordu. Çünkü evlerinin kapıcısının oğlu ölmüştü. Ana-babası önce bıraktılar ağlasın, sonra sıkıldılar bundan. “Niye ağlıyorsun?” dediler. “Senin kardeşin değil ki o!” Çocuk gözyaşlarını sildi. Korkunç bir şey öğrenmişti: Demek ki, yabancı bir çocuk için ağlamak gereksizdi! Peki ama kardeşi için niye ağlayacaktı? Onun için de ağlamayabilirdi. Kadın, “Sus” dedi, “çizmeyi aşma! Senin aklın ermez böyle işlere!” Hır çıkarmaya gelen kocasını önledi. Adamcağız yatıştı, uzaklaştı. Bir süre sonra kadın kocası yardıma çağırdı: “Yoruldum, üşüyorum, gel!” dedi. Yalnızlığa gömülen erkek şaşarak baktı karısına. Düşündü içinden: “Bana ne üşüyorsan?” Öyle ya, karısından ona neydi? Düşüncelerini daha ileri götürdü: Hindistan onu ne ilgilendirirdi? Yunanistan nesindeydi? Ne diye şu toprağı, şu kadını, şu çocukları benim saymalı? Gerçi şuradaki çocuklar benim soyumdan, yanımdaki kadın benim karım, ayak bastığım yer benim toprağım; ama onlarla aramda hiçbir bağ yok gerçekte : İşte böyle düşünür Camus’nün Yabancı’sı.
-Simone de Beauvoir, Denemeler
