İddia

Hakikatin Hazreti Musa'dan başlayarak sadece yahudi ırkının tekelinde olduğunu iddia eden yahudilik, Hazreti İsa'yla başladığı esasına dayanan hristiyanlık, veya ancak onu Marx'ın gördüğüne ve ancak onun yolunda gerçekleşeceğine inanma akımı olan komünizm, hep parça gerçekliklerini bütüne yaygın sanmanın ve saymanın, tarihi kendilerinin kabul ettiği başlangıç noktasına kadar hakikat yönünden bomboş geçmiş kabul etmenin yanlışlığı, yanılgısı, hatta gülünçlüğü içindedirler.

Seküler dünya görüşüne sahip olanlar, aşkın bir inanca sahip olan insanları “bilmeden inanmakla” itham etmeyi severler. Inananlar da çoğu zaman buna verecek cevap bulamazlar. Aslında mesele, tamamen bir mantıksızlık oyunundan ibarettir. Seküler dünya görüşünün doğal sonuçlarından birisi olan ateizm, yani bir yaratıcının varlığına dair tüm argümanların reddi, bizzat temelsiz, körü körüne ve sağduyuya aykırı bir inançtır aslında. Evinizin bahçesîndeki bütün taşların bir sabah toprağın üzerinde adınızı ve soyadmızı yazacak şekilde dizilmiş olduğunu görseniz hemen bunu “kimin yaptığını” merak edersiniz. Zira sadece taşların diziliminin belli bir sıraya göre olması değil, sıralama şeklinden ortaya çıkan harflerin “anlam” içermesi, bunu zeki bir varlığın yapmasını gerektirir. Böyle bir “tasarım", en kolay bilebileceğimiz şeylerdendir. Böyle bir düzenlenmenin “kendi kendine-kaza eseri-tesadüfen" olduğunu iddia etmek, ancak aptallıkla yahut kötü niyetle mümkündür. Fakat mesela genlerimizi oluşturan DNA'da bulunan dört harfli yaşam koduyla yazılmış genlerimiz, 20 kadar aminoasiti uygun sıralarla birleştirebilmek ve proteinlerimizi üretebilmek için, her bir harfi yerli yerinde olması gereken milyarlarca harfe ve milyonlarca “cümle"ye sahiptir. Böyle anlamlı ve iş gören bir kütüphanenin “kendi kendine” ve kaza eseri ortaya çıktığını düşünme eğiliminin bu devirde “aydınlık" sanılması, aldatmacaların en çetrefillilerinden birisidir. Aynı şey fiziğin, kimyanın, jeolojinin ve aklınıza gelen tüm bilimlerin her satırında karşınıza çıkan o incelikli kural ve kanunların özü için de geçerlidir.

sizi mutlu edenin amacın kendisi değil de ona varırken yürüdüğümüz yol olduğunu düşünen kimileri, durumun o kadarda kötü olmadığını iddia edebilirler.

O Descartes değil mi iyice düşünüp taşındıktan sonra, insanın ruhunun Tanrı'ya ait olduğuna inandığından, hayvanların şuuru yoktur demeye mecbur kalıp onların acı çekmediklerini iddia eden? Tıpkı 'uygar' insanın savaşmak istediği düşmanını kendinden aşağı görmesinin onların katliamını mubah kılması gibi.

Hayvanlara duyulan şefkat, karakterin güzelliği ile ilintilidir ve hayvanlara karşı acımasız olanların ise iyi bir insan olamayacağı kesinlikle iddia edilebilir.

Mâturîdî, ilham ve sezgiye dayalı bilgi elde ettiğini iddia edenlerin birbirinden farklı sonuçlara ulaşmasına bakarak, böyle bir bir iddiayı çelişkili bulur. Çünkü eğer bu bilginin kaynağı tek bir varlık, yani Allah olsaydı ortaya konulan dinî inançların farklı olmaması ve kişilerin birbirini nakzetmemesi gerekirdi. Diğer taraftan bu bilginin doğruluğunu veya yanlışlığını akıl veya kura’ yoluyla tayin etmek de mümkün değildir.