Sevgili Descartes'ın kaleme aldığı bu kitap beni çok heyecanlandırmıştı.. tam olarak hayal ettiğim gibi çıkmadı ama yine de Sezarın hakkı Sezara.. Descartes kitapta o kadar incelikle ve gözlem gücünün doruklarına vararak öyle bir inceleme yazmış ki şaşırmamak ve saygı duymamak elde değil.. tutkuların ya da öfke, sevgi, keder, sevinç vs. gibi duyguların insan bedenindeki yansımalarını, etkilerini tarif ediş şekli tam manasıyla kitabı kendi zamanının başyapıtı yapmaya yeter de artar bile.. Kitap benim için fazla teknikti, bilimseldi, maddiydi.. ben metafizik okumak istiyordum oysa ki.. gerçek manada bilimin tanımlayamadığı, görüşün ötesinde kalan ruhun tutkularını, hezeyanlarını, çırpınışlarını, savaşlarını okuyarak taşıdığım ruhu tanımlamak istiyordum ya da tanımak.. aslında öyle derin bir varoluşa sahibiz ki bu dünyadaki halimiz o derin varoluşun izdüşümü sadece.. Sevgili Platon'un da dediği gibi idealar dünyasında saklı asıl gerçeklik ve ben küçük dünyam başımı her döndürdüğünde biraz daha iyi anlıyorum Platon'un ne demek istediğini.. Aklım, kalbim, idrakim sınırlandırılmış olsa da yine de sezinleyebiliyorum ruhumun bir yolculuk halinde olduğunu; geldiği ve gideceği bir yer olduğunu.. John locke'un sandığı gibi boş bir levha değil zihnimiz.. Aslında her şey orada ama üstü örtülmüş.. Evet; kalbimiz, aklımız, gözlerimiz, kulaklarımız, bedenlerimiz sınırlandırılmış olabilir ama ruhumuz değil.. O her şeyi biliyor yalnızca ona kulak vermeyi öğrenmemiz gerekiyor.. 
Ruhun Tutkuları 
René Descartes
