“Ah Frankenstein, başkalarına adil olup senin adaletini ve hatta merhamet ve sevgini en çok hak eden beni ezip geçme! Senin yaratığın olduğumu unutma, Âdem’in olmam gereken yerde hiçbir kabahati olmadan sevginden sürülmüş bir melek oldum. Baktığım her yerde benden esirgenen huzuru görüyor gözlerim. Ben de bir zamanlar iyi ve cömerttim, sefalet beni bir canavara çevirdi. Beni mutlu et bende yeniden faziletli olayım.”
“Defol!”