Sanırım o da benden hoşlanıyor. Ama, bu size yağ çekmemi gerektirmez. İsterim ki, kararını bağımsız versin. Karşı çıktığında, her şeyi bırakabilsin. Ancak o zaman eşit koşullar altında konuşabiliriz. Yoksa sizin ve babasının makinalaştırdığı bir zavallı ancak oyuncak olur benim için...
Hanımefendi, dedi. Ben, ne sizinle ilgiliyim, ne de varlığınızla. Binlerce insanın gözyaşı pahasına elde edilmiş hiçbir şey istemem.
Seninle geçen günlerimin hiçbirini unutmadım. Mutlu insan kolay unutur derler, ne yanlış. Tam tersine, öyle kazınıyor ki belleğine her bir şey. Bazen bir sekiş, bir burun büküş, canlandırıveriyor anıları.
Senden başla işaretini alır almaz, ben bir ıslık çalarım. Ahmet Emin Amerika diye tutturur hemen. O böyle yapınca, eski düşmanı Yunus Nadi, ittihatçılığın da hızıyla Alman diye bağırır. Donanma davasından arta kalmış birkaç kılkuyruk da Rusya, dedi mi, seyreyle şenliği sen...
Zaten bu gazeteci milleti hiç birbirini çekemez. Biri bir kez griye ak dedi mi, öteki kara diye tutturur. Bir kapışırlar, sanırsın kıyamet yıkılıyor da altında kalacağız.
Kişinin bir amacının olması ona güç verir...
Kendi kendini avutuyor bu. Kendini yine o eski günlerin İsmet Paşası sanıyor. Oysa biz tüccarlar iyi biliriz. Bir kez köprünün altından geçen su geri dönmez. Bunların tutkuları, yitirdiklerini yeniden kazanmak. Sevdigini yitirmiş aşıkların umudu gibi. Belki bu romantik yanları olmasa, politikacı olamazlar. Hep düşleyecekler. Daha iyisini, daha yücesini ki; bir şey çıkarabilsinler. Daha doğrusu ayakta kalabilsinler.
-Yahu Fehmi Efendi oğlum. Bu para ne boktan şeymiş. Hele görmemişin elinde. Dostları düşman yaptı kanlı bıçaklı, düşmanları da dost ki, kuzu sarması.
Eskiden böyle değildi. Birimizin gözünü nemli görecek olsa, yöremizde dönerdi. İşi geliştikçe yüreği mi sertleşiyor, nedir, kişinin? Şimdi, aldırmaz oldu bunca gözyaşlarına...
Birden gelen büyük para azdırır adamı.